Een blik op de postmoderne oorzaken van de bevolkingsimplosie
Plotseling worden we geconfronteerd met een demografische winter. We hebben dit al tientallen jaren zien aankomen. De gevolgen van deze bevolkingsimplosie beginnen nu echter zichtbaar te worden. Het ene na het andere land meldt lage geboortecijfers en vergrijzing.
Landen worden met uitsterven bedreigd
Geen enkel land blijft gespaard van de verwoestende gevolgen. Het gebrek aan kinderen begint ernstige economische en politieke gevolgen te hebben. Binnenkort zullen landen niet langer in staat zijn om hun bestuursstructuren in stand te houden, hun economieën draaiende te houden of te voorzien in de gemeenschappelijke defensie. Sommige landen worden zelfs met uitsterven bedreigd. Het is een beangstigend vooruitzicht, omdat de crisis een omslagpunt lijkt te hebben bereikt. Deze plotselinge situatie heeft ons overrompeld. We dachten dat er nog tijd was om maatregelen te nemen. Nu is het probleem niet meer op te lossen en te definiëren.
Financiële stimulansen werken niet om kinderen te krijgen
De situatie is vooral rampzalig omdat pogingen om het proces te vertragen niet effectief zijn geweest. Geen enkele financiële stimulans lijkt voldoende om mensen van gedachten te doen veranderen over het krijgen van kinderen, zelfs niet in meer traditionele samenlevingen. Pogingen om de geneugten van het gezinsleven te benadrukken, hebben geen effect gehad. Deze crisis is ook vrijwillig en zelfopgelegd. Talloze vrouwen en stellen lijken vastbesloten om kinderloos te blijven. Het universele karakter van de crisis wijst op iets dat verder gaat dan economische systemen, etnische identiteit of andere sociaal-politieke factoren. Het wijst op een universeel element dat de hele mensheid treft en dat deze vrijwillige onvruchtbaarheid veroorzaakt, die zo in strijd is met onze menselijke aard.
Huis kopen is lastig
Natuurlijk noemen wetenschappers vele redenen voor de crisis. Veel jonge mensen wijzen bijvoorbeeld op de financiële uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd, zoals studieschulden, inflatie of hoge drempels voor het kopen van een huis. Deze financiële obstakels bestaan echt en kunnen behoorlijk groot zijn. Niemand ontkent deze realiteit. Veel mensen die ervoor kiezen om kinderloos te blijven, staan er echter financieel beter voor dan hun ouders op dezelfde leeftijd. Historisch gezien hebben de armste, en niet de rijkste, bevolkingsgroepen vaak de meeste kinderen. Sommige armere landen hebben zelfs nog steeds een geboortecijfer dat boven het vervangingsniveau ligt. Geldgebrek alleen kan het gebrek aan kinderen niet verklaren.
Klimaatverandering als excuus om geen kinderen te krijgen
Anderen noemen klimaatverandering en politieke instabiliteit als redenen. Ze beweren dat ze geen kinderen willen brengen in een wereld van onzekerheid en lijden. Eerdere generaties hebben zich echter nooit door het gevaar van rampen laten weerhouden om een gezin te stichten. Veel kinderen die onder de meest zware omstandigheden zijn geboren, bloeien later op en leiden een succesvol leven. Tegenslag draagt vaak bij aan de vorming van het karakter en maakt kinderen beter.
Puur egoïsme
Weer anderen kijken naar zichzelf en denken na over hun gebroken jeugd, vol misbruik, echtscheidingen en trauma's. Ze willen hun mogelijke kinderen geen bestaan opleggen zonder enige garantie dat dezelfde ervaringen zich niet zullen herhalen. Angst en onzekerheid wegen zwaar op deze groep, die vaak losstaat van traditionele ankers van zekerheid, zoals familie, gemeenschap en religie. Dan is er ook nog puur egoïsme, waardoor individuen besluiten geen kinderen te krijgen omdat dit hun carrière of plezierige leven zou verstoren. Ze leven in subculturen van gelijkgestemden. Ze geven er de voorkeur aan niet gestoord te worden in hun leven en geven grif toe dat ze niet kinderloos willen zijn, maar bewust 'kindervrij'.
Mentaliteit van radicaal individualisme
Er is niet één enkele reden die de bevolkingscrisis volledig verklaart. Alle hierboven genoemde niet-ouders hebben echter enkele gemeenschappelijke kenmerken die voortkomen uit een radicaal individualistische mentaliteit. Deze mensen beschouwen het gezin als iets waarvoor ze kunnen kiezen, niet als een standaardoptie waarvoor ze kunnen kiezen. Ze hebben de beslissing om een kind te krijgen tot een keuze gemaakt zoals elke andere keuze. Ze vinden dat ze geen sociale of morele verplichtingen hebben ten opzichte van het verleden of de toekomst. Ze willen geen kinderen meer en beschouwen kinderen niet langer als een zegen die hun bestaan en nalatenschap in de toekomst voortzet.
Paradigmaverschuiving
Er heeft dus een grote paradigmaverschuiving plaatsgevonden die onze fundamentele uitgangspunten over het krijgen van kinderen, die we sinds mensenheugenis hebben, in twijfel trekt. Deze terughoudendheid om zich voort te planten verschilt van het begin van het moderne tijdperk, toen sommige mensen het krijgen van kinderen vermeden of het aantal kinderen beperkten om zich over te geven aan materieel egoïsme of een buitensporig verlangen om van het leven te genieten. Deze individuen zouden ‘moderne individualisten’ kunnen worden genoemd. Ze waren meer op zichzelf gericht dan op de gemeenschap. Ze maakten echter nog steeds deel uit van een sociale gemeenschap die de noodzaak van voortbestaan erkende, aangezien bevolkingsgroei materiële welvaart mogelijk maakt.
Eten van twee walltjes
Deze modernisten profiteerden nog steeds van een samenleving met kinderen. Ze zijn echter ook verantwoordelijk voor onze crisis. Deze individualisten schaarden zich achter de vlag van het liberalisme en ondermijnden daarmee de samenleving waarin ze leefden. Het zuur van het moderne individualisme en liberalisme tastte geleidelijk de externe structuren van traditie, gewoonten, familie en gemeenschap aan, die een belemmering vormden voor het nastreven van hun eigenbelang. Wat het gezin betreft, verminderde deze liberale mentaliteit de wens om kinderen te krijgen, maakte het ouderschap tot iets dat ‘gepland’ moest worden en minimaliseerde het de gezinsverplichtingen.
De revolutie van de jaren 1960
Het postmoderne individualisme dat voortkwam uit de revolutie van de jaren zestig biedt een ander perspectief op het leven en de voortplanting. Deze postmoderne revolutie kan niet in moderne termen worden begrepen. Ze weigert zich te laten definiëren door rationalistische normen. We staan dan ook perplex wanneer we haar rol in onze bevolkingscrisis trachten te begrijpen. Dit nieuwe postmoderne individualisme is een voortzetting en radicalisering van wat eraan voorafging. Het neemt geen genoegen met het aanvallen van externe structuren, maar vernietigt ook de interne structuren – logica, identiteit of eenheid – die onmiddellijke bevrediging in de weg staan. Het stelt de fundamenten van het zijn en het bestaan ter discussie.
Daniel Cohn-Bendit, de Franse studentenleider in 1968, was een exponent van de Seksuele Revolutie die gezinsverbanden afbreekt. Cohn-Bendit vertelde op televisie trots over zijn eigen pedoseksuele ervaringen. Bron afbeelding: Wikimedia Commons / Jack de Nijs / Anefo.
De geatomiseerde samenleving
Deze mentaliteit verbreekt de verbinding met alles wat het meest fundamenteel is. Het vervangt ons rationalisme door oppervlakkige sentimenten. Als de moderniteit de samenleving heeft geatomiseerd, dan heeft de postmoderniteit het atoom gesplitst. Daardoor zoeken mensen tevergeefs naar diepe filosofische of psychologische redenen die ons een aanwijzing zouden kunnen geven over hoe we ons bevolkingsdilemma moeten interpreteren.
Oppervlakkige analyses
Onze postmoderniteit verzet zich tegen alle pogingen om diep op problemen in te gaan. Ze blijft aan de oppervlakte, en houdt zich bezig met simulacra in plaats van met de werkelijke realiteit. Ze verschuilt zich in een pastiche van vele, zelfs tegenstrijdige uitingen, zonder een specifieke stijl aan te nemen. Wie lang en hard naar betekenis zoekt, vindt alleen oppervlakkigheid. Deze oppervlakkigheid dompelt ons onder in een wereld van emoties, indrukken en gevoelens die elke diepgaande overweging buiten onszelf overstijgt. We storten ons hartstochtelijk op deze oppervlakkige gevoelens die ons consumeren, absorberen en weigeren verder te reiken dan onze subjectiviteit.
We waren onderdeel van iets groters
Zonder logica, identiteit en eenheid als leidraad valt alles uit elkaar. In overeenstemming met de aanval van de postmoderniteit op de meest fundamentele eigenschappen van het zelf, vernietigt zij ook de verhalen die we gebruiken om onszelf te verklaren. Traditioneel definieerden we onszelf binnen het kader van een verhaal, zelfs een familieverhaal, om betekenis en doel aan ons leven te geven. Dit verhaal steunt op een verleden en roept een toekomst op. Deze verhalen strekken zich uit naar andere instellingen, gemeenschappen en naties. Deze verbanden suggereren iets dat groter is dan het zelf en leggen verplichtingen op.
Lees ook: Italië zet streep door seksuele voorlichting. Wanneer volgt Nederland?
Jean-François Lyotard
De Franse postmodernist Jean-François Lyotard verklaarde in zijn boek La condition postmoderne uit 1979 dat er een einde was gekomen aan de concepten van het achttiende-eeuwse wetenschappelijke rationalisme die de huidige industriële en kapitalistische samenleving mogelijk hebben gemaakt. Hij richtte zich vooral op de ‘grote verhalen’ of metanarratieven die spreken over historische vooruitgang en concepten van universele morele waarde en objectieve waarheid bevestigen binnen een rationalistisch en westers kader. Een metanarratief wordt gedefinieerd als ‘een groot, overkoepelend verhaal of kader dat beweert een uitgebreide, universele verklaring te bieden voor verschillende aspecten van de menselijke ervaring, geschiedenis en kennis’.
Metanarratieven
Historische metanarratieven – zoals die van de katholieke Kerk, het christendom, de Verlichting of het Westen – behandelen brede en bevredigende noties over de zin en het doel van het leven. Deze grootse verhalen wekken in ons het verlangen op om ons bestaan in anderen voort te zetten. Deze metanarratieven vergen allemaal veel inspanning om in stand te houden, te bevorderen en te versterken. Ze vragen om het voortdurende werk van generaties om de canons van kennis, omgangsvormen, gewoonten en wetten op te bouwen. Binnen dit kader is de zware taak om onszelf voort te zetten een logische conclusie, een voortdurende uitdaging en zelfs een heilige plicht.
Kinderen zonder context
De zuren van de postmoderniteit vernietigen de begrippen van het zelf en onze verhalen. Vandaag de dag zijn er slechts fragmenten van onze verhalen overgebleven, en die missen voldoende context om de continuïteit te waarborgen. Ze lijken zinloze, onderdrukkende structuren die de postmoderne gelovigen verafschuwen en verlaten. Sociale media verscheuren deze verhalen nog verder door een oppervlakkige microvisie op de werkelijkheid te presenteren. Deze geïdealiseerde microverhalen hebben geen aandacht voor kinderen, omdat alles draait om het zelf en het hier en nu. Deze autonome microverhalen laten geen ruimte voor niet-autonome wezens. De weinige kinderen die binnen deze microverhalen worden geboren, overleven zonder context; ze zijn verloren en verlaten. Er is geen kader van een groot metanarratief om hen context en betekenis te geven.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Gods geboden liggen onder vuur, maar u kunt ze verdedigen. Met uw donatie steunt u de strijd voor een samenleving die God eert. Uw gift, hoe klein ook, maakt u een schildwacht voor Zijn waarheid. Sta op, doneer nu en laat Gods licht schijnen door uw daadkracht!
Een subtiele, stille revolutie
We zouden verwachten dat een radicale verandering van deze omvang het werk is van gepassioneerde revolutionairen die erop uit zijn het systeem omver te werpen. Het zou dus gemakkelijker zijn om hen te identificeren en te bestrijden. Deze revolutie had wel degelijk radicalen, die in de jaren zestig opkwamen en als katalysatoren voor culturele verandering fungeerden. Deze figuren verdwenen echter zonder opvolgers. In het algemeen is de methodologie van deze culturele revolutie van fragmenten om zich langzaam, onmerkbaar en besmettelijk te verspreiden door verval, inertie en traagheid. Om een metafoor van prof. Plinio Corrêa de Oliveira te gebruiken: ze “veroverd en omverwerpt alles met de nonchalance van een glimlachende Boeddha”. Degenen die weigeren kinderen te krijgen, organiseren zich dus niet als radicalen in grote ecologische of sociale bewegingen. Ze hebben geen rationeel kader, wat in overeenstemming is met hun postmoderne wortels.
In wezen een nihilistische revolutie
Deze revolutie tegen de beschaving is de minst dynamische maar meest alomtegenwoordige van alle moderne revoluties. Ze kent geen grote rebellen of verzonnen helden die haar mythen in stand houden, omdat ze het idee van helden en mythen juist verafschuwt. Haar houding wordt negatief bepaald door een gebrek aan verlangen, een afkeer van risico's, onverschilligheid ten opzichte van het bestaan en faalangst. Ze vindt alleen voldoening in de vluchtige ervaring van wat aan de oppervlakte ligt. Een dergelijke houding leidt natuurlijk tot nihilisme. Op het gebied van bevolkingsgroei zien we de beweging voor het uitsterven van de mensheid. Deze anti-humanisten zijn van mening dat de enige echte oplossing voor de aarde de uiteindelijke uitroeiing van de mensheid is.
Lees ook: De menselijke uitsterfbeweging richt zich tegen God en u
Geen vernieuwing maar vernieling
Het kan geen passie tonen omdat het alle passies wil uitbannen. Het kan geen herinneringen aan grote daden vastleggen, omdat het alle menselijke handelingen als giftig en schadelijk beschouwt. Zijn activisme bestaat uit willekeurige daden van vernieling en obstructie. Zijn aanhangers reduceren de mensheid tot zielloze wezens die niets anders zijn dan georganiseerde data, en het leven is de interactie van natuurlijke algoritmen. Een prominente anti-humanistische auteur is David Benatar, die een boek schreef met de veelzeggende titel Better Never to Have Been: The Harm of Coming into Existence. Hij beweert dat het moreel verkeerd is om kinderen te krijgen en pleit daarom voor abortus, zelfmoord en euthanasie. Hij voert de postmoderne drang naar leegte door tot in de meest radicale consequenties.
De woestijn van de werkelijkheid
Binnen de nauwe grenzen van het zielloze bestaan zijn de enige passies die de postmodernisten nog resteren die oppervlakkige, intense maar vluchtige gevoelens en emoties die sensatie veroorzaken. Voorbij zijn de tijden van de grootse of luxueuze passies die fortuinen, toewijding... en verhalen vereisten. In plaats daarvan is er nu plezier in het triviale en onbeduidende, dat voor iedereen toegankelijk is. De oppervlakkigheid van de postmoderniteit vermindert de intensiteit van de vluchtige emoties voor de meest triviale objecten niet, maar concentreert ze juist.
Een wereld van drugs
Het is een wereld van dopaminefixes, door drugs benevelde mystieke werelden of gelijkwaardige stimulerende middelen die ervoor zorgen dat mensen terugkomen voor meer oppervlakkigheid en wegblijven van elke toewijding aan de toekomst. Deze oppervlakkigheid draagt bij aan een geest van hectische onmatigheid die erop gericht is de weinige beperkingen weg te nemen die ons ervan weerhouden onze emoties te bevrijden. Hoe oppervlakkiger de emotie, hoe hartstochtelijker de gehechtheid. Hoe trivialer het doel, hoe intenser de focus op het verkrijgen ervan.
Lees ook: Is China een bondgenoot tegen de genderideologie? Xi Jinping geeft het antwoord
Jean-Jacques Rousseau
We kunnen Jean-Jacques Rousseau citeren, die commentaar geeft op zijn allesverslindende maar oppervlakkige leven. De achttiende-eeuwse filosoof stond bekend om zijn verheerlijking van het atomistische, autonome zelf, ondergedompeld in emoties zonder verplichtingen. Dit citaat helpt ons te begrijpen wat er gebeurt met degenen die zich overgeven aan deze oppervlakkige wereld, vooral in onze tijd, waarin cultuur en technologie deze oppervlakkigheid vergroten. Deze houding helpt het mysterie van onze bevolkingscrisis te verklaren.
Leven draait om passies
In zijn commentaar op zijn leven van genoegens en onmatigheid zegt hij: “Het zwaard slijt zijn schede, zoals soms wordt gezegd. Dat is mijn verhaal. Mijn passies hebben me doen leven, en mijn passies hebben me gedood. Welke passies, zou men kunnen vragen. Kleinigheden, de meest kinderachtige dingen ter wereld. Toch hadden ze evenveel invloed op mij als wanneer het bezit van Helena of de troon van het universum op het spel had gestaan.”
Generatie zonder ambities
Onze postmoderne cultuur draagt deze subtiele Rousseauiaanse boodschap van zelfingenomenheid uit. Ze zegt tegen de jeugd: leef je passies zonder opoffering of inspanning. Er is geen behoefte aan grote genoegens. Zoek liever de “kleinigheden” in de middelmatigheid die je omringt. Maak deze “kinderachtige dingen” echter tot het voorwerp van je existentiële verlangen. Laat niets, zelfs geen klein kind, tussen jou en hen komen. Deze oproep tot trivialiteit wordt weerspiegeld in generaties die niet volwassen worden en geen ambitie hebben. Een aanzienlijk deel van de jongere generaties woont bij hun ouders of vrienden. Ze vermijden de verbintenis van het huwelijk, spelen videogames, posten op sociale media, koesteren verslavingen en stellen de verantwoordelijkheden van volwassenheid en ouderschap uit tot later of nooit.
Geen wortels
Deze vlucht voor betekenis is niet uitsluitend de schuld van jonge mensen. Zij hebben immers fragmenten van cultuur zonder context of betekenis meegekregen. Ze vinden geen steun meer in hun families, die nu gebroken zijn, of in hun geloof, dat zelden wordt onderwezen. Ze hebben geen wortels om zich te verankeren te midden van de versnipperde confetti van metanarratieven die onze postmoderniteit biedt. Ze zijn verder verstrikt in de onvolwassen gewoonten die in het moderne onderwijs gangbaar zijn, waardoor het voor hen moeilijker wordt om de wil en discipline op te brengen om doelen na te streven. Daardoor zitten ze vast, zijn ze niet in staat om vooruit te komen, zijn ze bang om verplichtingen aan te gaan en zijn ze bereid om af te zien van wat ooit als vanzelfsprekend werd beschouwd: kinderen.
Losgeslagen van de traditionele ankers van religie, natie en familie, dobberen veel jongeren doelloos rond.
Zonder idealen resteert alleen plezier
Onze eens zo levendige seculiere en liberale samenleving ligt inderdaad uitgeput en heeft weinig meer te bieden. Ze heeft het uiterste van haar mateloosheid bereikt. Omdat ze geen grootse plannen meer te bieden heeft, biedt ze nu het weinige dat nog overblijft in een postliberale wereld. De generaties van vandaag zijn Facebook- en TikTok-triviaal geworden, verstrikt in een anti-verhaal waaruit moeilijk te ontsnappen valt. De postmoderniteit produceert samenlevingen zonder verhalen, individuen zonder geschiedenis en een bestaan zonder betekenis.
Plinio Corrêa de Oliveira
In zijn meesterlijke werk Revolutie en Contrarevolutie schrijft de katholieke denker en man van actie prof. Plinio Corrêa de Oliveira: “De hedendaagse mens weet niet wat hij is, waar hij vandaan komt of waar hij naartoe gaat; hij weet niet hoe hij zich moet oriënteren, noch hoe hij moet bevelen of gehoorzamen, bidden, lijden of sterven.” Binnen dit algemene beeld van lusteloosheid verliest het krijgen van kinderen zijn doel. Er is weinig om voort te zetten, niets om te onthouden en alles om te vergeten. Dergelijke observaties betekenen niet dat de hele samenleving deze afschuwelijke anti-narratie volgt. We hebben echter een omslagpunt bereikt waarop een aanzienlijk aantal mensen wereldwijd deze duistere Rousseauiaanse afdaling naar hartstochtelijke oppervlakkigheid is ingegaan. Het heeft een kritieke massa bereikt, waardoor de hele cultuur is veranderd en belangrijke gebieden van menselijke activiteit worden gedomineerd.
De postmoderne betekenis van het gezin
Zelfs degenen die het postmodernisme afwijzen, moeten de krachtige invloed ervan erkennen. Als mensen bijvoorbeeld het postmoderne begrip van een gezin accepteren door het te definiëren als een verbintenis van wat dan ook, worden het gezin en zijn vruchten vernietigd. In plaats daarvan ontstaat er slechts een koppeling van individuen zonder doelen of doel. Dit leidt tot de neerwaartse spiraal van de huidige abominabele geboortecijfers, en geen enkele hoeveelheid geld kan deze trend omkeren. Postmoderniteit is dus de standaardkeuze voor zoveel dingen. Het dringt zich op alle niveaus en in alle vormen van de samenleving op. In de boodschap ervan schuilt de wil om te breken met het verleden en naar de toekomst te kijken. Vandaar de tragische terughoudendheid om zich voort te planten.
Sommige jongeren doorbreken
Dergelijke generalisaties lijken misschien overdreven en zonder nuance. Daarom moeten we deze conclusies nuanceren met enkele verduidelijkingen. Niet alle jongeren volgen dit trieste pad. Sommigen zijn erin geslaagd zich te bevrijden van de ketenen van oppervlakkige middelmatigheid door zich te verbinden met de overblijfselen van stabiliteit die te vinden zijn in familie, gemeenschap en geloof. Zij blijven zich voortplanten, hoewel in zulke kleine aantallen dat hun inspanningen de algemene neerwaartse trend niet kunnen omkeren. Deze moedige zielen lijden onder de druk van een liberaal establishment en een postmoderne cultuur die hun toewijding belachelijk maakt en hun waarden ondermijnt.
Het is een klein wonder als een jong stel zich openstelt voor het krijgen van kinderen, tegen de massieve druk van onze kinderloze cultuur in.
Openheid voor religie en traditie
We kunnen ook nog een andere trend noemen die de effecten van de postmoderne ontkenning van de werkelijkheid verzacht. Wanneer ze op de juiste manier worden blootgesteld aan de schoonheid en betekenis van traditie, uiten steeds meer jongeren hun verlangen naar een verhaal uit het verleden dat ze kenden. Ze zullen het met passie volgen. Het bewijs hiervoor wordt overduidelijk weerspiegeld in het aantal bekeringen tot het katholieke geloof onder jongeren, vooral jonge mannen, wereldwijd. Hun getuigenissen vertellen over een verlangen naar transcendentie en authenticiteit dat wegleidt van de postmoderne oppervlakkigheid. Deze openheid voor traditie en religie vult de existentiële leegte en verdrijft de acedia (traagheid, red.) die de nieuwere generaties achtervolgt.
Lichtpuntjes in de duisternis
Al deze ontwikkelingen zijn redenen voor hoop, niet voor ontmoediging. Ze zijn lichtpuntjes te midden van de duisternis. Ze weerspiegelen onze onveranderlijke menselijke natuur die zich aangetrokken voelt tot het goede, ware en schone, ondanks de pogingen van degenen die tevergeefs hopen die natuur te veranderen met hun onnatuurlijke en demonische ideologieën. Ze getuigen van de werking van Gods genade. Deze aantrekkingskracht bevestigt onze verbondenheid met een transcendente God die meer dan wijzelf onze heiliging en redding verlangt.
De achtergrond van de cultuur van kinderloosheid
We kunnen de postmoderniteit niet beschouwen als een puur natuurlijk fenomeen zonder enig verband met bovennatuurlijke oorzaken. De huidige weigering om zich voort te planten is zo in strijd met de menselijke natuur dat er krachten aan het werk zijn die krachtige middelen inzetten om de sterke instincten en driften te overwinnen die door de geschiedenis heen het voortbestaan van de mensheid hebben verzekerd. Het doel van het uitsterven van de mensheid kan niet meer in strijd zijn met wat het betekent om mens te zijn.
Opstand tegen de Schepper
Deze aanval kan dus niet worden toegeschreven aan het momentum van Rousseauiaanse kleinigheden en ongebreidelde maar oppervlakkige passies. Om zo'n universele en gelijktijdige impact te hebben op zulke diverse naties, moet er een superieure en intelligente oorzaak zijn die deze aanval op de vruchtbaarheid orkestreert. We moeten een religieuze dimensie zien in het probleem die verder reikt dan onze menselijke natuur. De nihilistische wil tot niet-zijn weerspiegelt een opstand tegen de Schepper door degenen die het christendom en zijn veredelende invloed op de mensheid haten. Binnen dit perspectief kan de satanische kreet “non serviam” worden onderscheiden, die in de hemel weerklonk tijdens de opstand van de gevallen engelen tegen God. We moeten daarom buiten de postmoderne kaders denken als we ons willen verzetten tegen deze vertekende demonische visie op de mensheid.
Lees ook: Gnostiek: de duistere kracht achter de chaos van onze tijd
Het katholieke mensbeeld als tegengif
De enige manier om deze visie effectief te bestrijden is door het katholieke mensbeeld te promoten, dat stelt dat elk individu een onsterfelijke ziel heeft, geschapen naar Gods beeld en gelijkenis, en een eeuwige bestemming. Wanneer dit mensbeeld wordt hooggehouden, is elk menselijk leven kostbaar en moet het worden verdedigd. Elk nieuw menselijk wezen geeft een unieke en bijzondere glorie aan God en is daarom een zegen. We verheugen ons in het geluk van het baren van kinderen, omdat dit een nieuwe toevoeging aan Gods plan betekent.
Demonische visie op de mensheid
Het debat over de bevolkingsimplosie kan niet voorbijgaan aan de strijd tussen deze twee tegenstrijdige visies op de mensheid: de ene hemels en bovennatuurlijk, de andere hels en demonisch. We kunnen geen neutrale of liberale houding aannemen tegenover tegenstanders die zich duidelijk verzetten tegen het goddelijke plan voor de mensheid. Een dergelijke houding zal alleen maar leiden tot een nederlaag, omdat we dan strijden op het terrein van een sinistere tegenstander die alle voordelen heeft. De noodzaak om een beroep te doen op bovennatuurlijke hulp wordt nog urgenter omdat de afwijzing van het krijgen van kinderen een kritiek punt heeft bereikt. Natuurlijk gezien bereiken veel landen het punt waarop er geen weg terug meer is, wat doet denken aan de vernietiging van vele naties die Onze Lieve Vrouw in 1917 in Fatima heeft voorspeld. De situatie zal niet worden gekeerd, tenzij een superieure kracht van onevenredige sterkte ingrijpt.
De Kerk vult de postmoderne leegte
De katholieke Kerk is bij uitstek geschikt om deze postmoderne crisis aan te pakken, die bovenal een existentiële crisis is die onze meest fundamentele uitgangspunten in twijfel trekt. Het rijke leergezag van de Kerk is gevuld met leerstellige schatten die de existentiële twijfels van onze tijd aanpakken. Zij geeft zekerheid aan hen die stikken in twijfel. Zij straalt schoonheid uit om de postmoderne leegte te vullen. Zij stelt morele goedheid voor om betekenis te geven aan onze daden.
Heidense volkeren bekeerd
Om de zwakheid van onze menselijke natuur en de Rousseauiaanse hartstochten te overwinnen, brengt de Kerk genade, die de geschapen deelname is aan het ongeschapen leven van God. Deze genade verlicht ons intellect, versterkt onze wil en tempert onze hartstochten, zodat we in staat worden om dingen te doen die onze menselijke natuur te boven gaan. Doorheen haar geschiedenis heeft de Kerk heidense volkeren zonder verhalen opgenomen en hen toegevoegd aan een goddelijk verhaal. Door deze actie, bijgestaan door genade, heeft de Kerk deze volkeren verheven tot deel van haar Mystieke Lichaam, waardoor zij in staat zijn om alles te doen in Hem die hen sterkt (zie Fil. 4:13). Zo nodigde de Goddelijke Verlosser de diverse volkeren uit om hun inertie en de traagheid van hun verslagen wil te overwinnen. Tegen alle verwachtingen in redde Christus hen van de verwoestingen van de zonde en verhief hen tot kinderen van God en mede-erfgenamen met Hem van het Hemelse Koninkrijk.
Moeder Gods als model voor moederschap
Vandaag de dag staan we voor een soortgelijke impasse met de catastrofale bevolkingsimplosie. Deze wordt niet veroorzaakt door economische obstakels of politieke angsten. Ze kan alleen worden opgelost als we de religieuze en morele kwesties aanpakken die zin en doel geven aan het leven en een reden om kinderen te krijgen. Helaas moet het ideaal van de moeder worden hersteld. De wil tot onvruchtbaarheid zal worden veranderd door de Maagd Maria, die het vleesgeworden Woord baarde. Zij werd het archetype voor alle moeders en ook onze moeder. Zij zal dit grote gevaar overwinnen als wij ons vertrouwen in haar stellen.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org. Voor voetnoten en bronvermelding, zie het origineel.
Laatst bijgewerkt: 10 november 2025 05:44
