Het hoofdkwartier van de New York Times. Bron afbeelding: Wikimedia Commons / Haxorjoe.
Begint de New York Times afstand te nemen van 'geslachtsveranderingen' voor kinderen?
Een nieuw artikel in de New York Times laat jonge mensen aan het woord die spijt hebben van hun 'geslachtsverandering', ondanks de jarenlange promotie van de transgender-ideologie door de krant.
Langzame ommezwaai
De New York Times lijkt een lange, langzame ommezwaai te maken in de medicalisering van kinderen met genderdysforie door de transgender-industrie. In 2022 publiceerde de NYT een lang rapport met de titel "They Paused Puberty, But is There A Cost?" en lhbt-activisten reageerden verontwaardigd - er werd ons verteld dat we deze vragen niet mochten stellen. Ondanks het verzet werd dat stuk op 22 januari 2023 opgevolgd door een verhaal met de titel "When Students Change Gender Identity, and Parents Don't Know", met interviews met 50 mensen, "waaronder ouders en hun kinderen, ambtenaren van openbare scholen, medische professionals en advocaten voor zowel lhbtq als conservatieve belangengroepen". De reactie was opnieuw woede.
Lees ook: Transgenderwaan voert Nederlandse patiënten naar het buitenland
Als NYT erover begint, mogen linkse mensen er ook over beginnen
Waarom is dit belangrijk? Genoeg publicaties, de meeste conservatief, libertair of feministisch, berichtten al een paar jaar over deze kwesties. Abigail Shrier, auteur van Irreversible Damage: The Transgender Craze Seducing Our Children, verwoordt het goed: "De primaire functie van de New York Times is niet om het publiek te informeren. Het is om linkse mensen te informeren wanneer ze groen licht hebben om een onderwerp te bespreken. Als linkse mensen er meteen over beginnen voordat de NYT toestemming heeft gegeven, zijn ze dwepers." Kritische berichtgeving over transgenders betekent dus veel meer als het van de NYT komt, omdat het een culturele verschuiving aangeeft. Ons werd verteld dat beweringen van transgenderactivisten "niet ter discussie stonden". Nu blijkt van wel.
Detransitioners werden eerst genegeerd, maar komen nu aan het woord
Dat is wat een stuk van 4.000 woorden met de titel "As Kids, They Thought They Were Trans. They No Longer Do." op 2 februari zo belangrijk. Jarenlang zijn de getuigenissen van 'detransitioners' [zij die 'geslachtsverandering' ondergingen maar nu weer 'terugkeren' door hun ware geslacht te erkennen, red.] genegeerd, weggewuifd of in twijfel getrokken. Nu geeft de NYT aan dat het misschien tijd is om die discussie te voeren - of beter gezegd, ze sluiten zich aan bij een discussie die velen van ons al jaren op andere platforms voeren. Geschreven door Pamela Paul - en waarschijnlijk om tactische redenen bestempeld als "opinie" - worden in het stuk veel belangrijke transgender-onderwerpjes meteen al ontkracht.
Grace Powell
Het essay begint als volgt: Grace Powell was 12 of 13 toen ze ontdekte dat ze een jongen kon zijn. Toen ze opgroeide in een relatief conservatieve gemeenschap in Grand Rapids, Michigan, voelde Powell zich, net als veel tieners, niet lekker in haar vel. Ze was niet populair en werd vaak gepest. De puberteit maakte alles nog erger. Ze leed aan depressies en was in en uit therapie.
Klassieke genderdysforie
"Ik voelde me zo onthecht van mijn lichaam en de manier waarop het zich ontwikkelde voelde vijandig aan," vertelde Powell. Het was klassieke genderdysforie, een gevoel van ongemak met je geslacht. Toen ze online over transgenders las, geloofde Powell dat de reden dat ze zich niet prettig voelde in haar lichaam was dat ze in het verkeerde lichaam zat. Transitie leek de voor de hand liggende oplossing. Het verhaal dat ze had gehoord en geabsorbeerd was dat als je niet in transitie gaat, je zelfmoord pleegt.
Dubbele borstamputatie
Op haar 17e, wanhopig om te beginnen met hormoontherapie, vertelde Powell het nieuws aan haar ouders. Ze stuurden haar naar een genderspecialist om er zeker van te zijn dat ze het meende. In de herfst van haar laatste jaar op de middelbare school begon ze met geslachtsveranderende hormonen. Ze onderging een dubbele borstamputatie in de zomer voor ze naar de universiteit ging en ging toen als transgender man met de naam Grayson naar het Sarah Lawrence College, waar ze werd gekoppeld aan een mannelijke kamergenoot op een mannenverdieping. Met haar 1 meter 80 vond ze dat ze overkwam als een verwijfde homo.
Niemand vroeg naar achterliggende factoren
Op geen enkel moment tijdens haar medische of chirurgische transitie, zegt Powell, vroeg iemand haar naar de redenen achter haar genderdysforie of haar depressie. Op geen enkel moment werd haar gevraagd naar haar seksuele geaardheid. En op geen enkel moment werd haar gevraagd naar eerdere trauma's, dus noch de therapeuten noch de artsen zijn er ooit achter gekomen dat ze als kind seksueel was misbruikt.
Onmogelijk te negeren
In alleen al die eerste paar alinea's benadrukt Paul het feit dat a) Grace in aanraking kwam met het idee dat ze "een jongen kon worden"; b) dat ze online werd blootgesteld aan genderideologie; c) dat ze het "verhaal" had "geabsorbeerd" dat ze suïcidaal zou worden als ze niet "overstapte"; en d) dat niemand haar vroeg naar de onderliggende problemen die haar genderdysforie voedden. Ze zegt zelfs dat ze te horen kreeg "dat er één remedie is en één ding om te doen als dit je probleem is, en dit zal je helpen". Dit zijn de verhalen waar andere media al jaren aandacht aan besteden en die nu duidelijk onmogelijk te negeren zijn. Grace heeft zich inmiddels teruggetrokken.
Spijtoptanten
Terwijl hij de nodige opmerkingen maakt over "rechtse" angstzaaierij, Donald Trump en volwassenen die zogenaamd blij zijn met hun "transities", merkt Paul op dat: Transgenderactivisten hebben hun eigen ideologische extremisme doorgezet, vooral door aan te dringen op een behandelingsorthodoxie die de afgelopen jaren steeds kritischer onder de loep is genomen. Volgens dat zorgmodel wordt van artsen verwacht dat ze de verklaring van een jongere over zijn of haar genderidentiteit bevestigen en zelfs medische behandeling geven voordat, of zelfs zonder, andere mogelijke bronnen van leed worden onderzocht. Velen die vinden dat er een meer voorzichtige aanpak nodig is - waaronder goedbedoelende linkse ouders, artsen en mensen die een geslachtstransitie hebben ondergaan en achteraf spijt hebben gekregen van hun ingreep - zijn aangevallen als anti-trans en geïntimideerd om hun zorgen het zwijgen op te leggen.
Lees ook: Documentaire onthult het leed van geslachtsverandering: ‘Ik wil mijn geslacht terug!’
'Overhaast op het pad van transitie'
Dit is inderdaad gebeurd vanaf de pagina's van de New York Times - maar dit nieuwste essay kan een voorbode zijn van verandering. Paul interviewt therapeuten - waaronder Laura Edwards-Leeper, de oprichtster van de eerste pediatrische genderkliniek in de VS - over hun groeiende bezorgdheid over de "transitie" van genderdysforische kinderen en het gebrek aan regelgeving. Paul merkt op dat, terwijl activisten het idee van "rapid onset genderdysforie" (ROGD) verwerpen, gendertherapeuten er zelf getuige van zijn. Edwards-Leeper zegt dat veel zorgverleners jonge mensen overhaasten op het pad van medicalisering en de stap overslaan om uit te zoeken wat de onderliggende problemen zijn. Paul wijst er zelfs op dat "die zorgverleners en wetenschappers die vinden dat artsen niet automatisch akkoord moeten gaan met de zelfdiagnose van een jongere, vaak bang zijn om hun mond open te doen". Nogmaals: dit staat in de New York Times.
Medici willen niet in genderklinieken werken
Paul noemt voorbeelden van medische professionals die worden aangevallen omdat ze een voorzichtiger aanpak willen hanteren, en Edwards-Leeper vertelde haar dat van "de tientallen studenten die ze heeft opgeleid tot psycholoog" er maar weinigen zijn die de gendergerelateerde zorg in willen omdat "sommigen me hebben verteld dat ze het gevoel hadden dat ze niet verder konden vanwege de tegenwerking, de beschuldigingen dat ze transfobisch zijn, omdat ze voorstander zijn van een beoordeling en een grondiger proces willen".
Wie kritiek levert, verliest zijn baan
Iedereen die het model van de lhbt-beweging in twijfel trekt, wordt venijnig aangevallen door transgenderactivisten. Velen hebben hun carrière verloren. Ook ouders vertelden Paul dat toen ze worstelden om de beste zorg te vinden voor hun kinderen die worstelden met genderdysforie, ze te maken kregen met een batterij deskundigen die aandrongen op het medicaliseren van hun kind. De meesten kregen te horen dat hun kind zelfmoord zou kunnen plegen als ze die weg niet zouden bewandelen. (Allen spraken met haar op voorwaarde van anonimiteit.)
Gendertransitie en zelfmoord
Paul schrijft: Ouders worden routinematig gewaarschuwd dat het volgen van een andere weg dan het volgen van de zelfverklaarde genderidentiteit van een kind een genderdysforische jongere in gevaar brengt voor zelfmoord, wat voor veel mensen aanvoelt als emotionele chantage. Voorstanders van het genderbevestigende model hebben studies aangehaald die een verband aantonen tussen die zorgstandaard en een lager zelfmoordrisico. Maar die studies bleken methodologische fouten te bevatten of werden niet helemaal overtuigend bevonden. Een overzicht van onderzoeken naar de psychologische effecten van geslachtsveranderende hormonen, drie jaar geleden gepubliceerd in The Journal of the Endocrine Society, de beroepsorganisatie voor hormoonspecialisten, kwam tot de conclusie dat er 'geen conclusies getrokken konden worden over zelfmoord'. In een brief aan The Wall Street Journal vorig jaar zeiden 21 experts uit negen landen dat dit onderzoek één van de redenen was dat ze geloofden dat er "geen betrouwbaar bewijs is om te suggereren dat hormonale overgang een effectieve zelfmoordpreventiemaatregel is".
Autisme, angststoornissen en anorexia
Bovendien wordt de incidentie van suïcidale gedachten en pogingen onder genderdysforische jongeren bemoeilijkt door de hoge incidentie van begeleidende aandoeningen, zoals autismespectrumstoornissen. In een systematisch overzicht staat: "Kinderen met genderdysforie hebben vaak last van een reeks psychiatrische comorbiditeiten, met een hoge prevalentie van stemmings- en angststoornissen, trauma, eetstoornissen en autismespectrumstoornissen, suïcidaliteit en zelfbeschadiging."
Hartverscheurende verhalen
Paul vertelt de verhalen van spijtoptanten - gebroken jonge vrouwen bij wie de borsten zijn verwijderd en hun stem permanent is verlaagd door hormoonblokkers. Een moeder vertelde Paul dat nadat haar tienerzoon "was gestopt", hij haar vertelde: "Ik rebelleerde gewoon. Ik zie het als een subcultuur, net als gothic zijn." Dat is precies wat critici van de transgenderbeweging al sinds 2015 zeggen. Hoeveel kinderen zijn er in de tussentijd permanent verminkt? Veel, veel te veel.
Europese landen keren zich af van 'gendertransitie'
Zoals Paul schrijft: "Studies tonen aan dat ongeveer acht op de 10 gevallen van genderdysforie in de kindertijd zichzelf oplossen tegen de puberteit en dat 30 procent van de mensen die hormoontherapie krijgen binnen vier jaar stoppen met het gebruik ervan, hoewel de effecten, waaronder onvruchtbaarheid, vaak onomkeerbaar zijn." Paul sluit af met de opmerking dat veel Europese landen zich zijn gaan afkeren van de transgender "behandelingen" die in de VS en Canada aan het publiek worden gepresenteerd als "noodzakelijk" en "levensreddend" - en dat een heroverweging hard nodig is. Ze heeft gelijk. De New York Times is laat op dit feestje, maar beter laat dan nooit.
Lees ook: Zweden houdt vereenvoudiging geslachtsverandering tegen
Dit artikel verscheen eerder op lifesitenews.com
Laatst bijgewerkt: 7 februari 2024 07:26