Jeanne Smits: feminisme is slecht voor vrouwen
"Neem mij niet kwalijk dat ik wat ongemakkelijk Nederlands spreek." Zo begon de Franse journaliste Jeanne Smits haar lezing op het Gezin in Gevaar Congres van 29 april 2023. De voormalig hoofdredactrice van einformation.tv had als onderwerp het feminisme. "Wat is feminisme? Oorspronkelijk was het een beweging voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen, economisch en politiek, waarin vrouwen eisten voor het recht om zelfstandig te leven, om bepaalde vakken te studeren, om bepaalde beroepen uit te oefenen, om te stemmen. We hebben allemaal de beelden van de suffragettes uit het begin van de 20e eeuw voor ogen: ze lijken nu heel onschuldig."
Feminisme 'radicaliseert'
Stemrecht voor vrouwen kwam pas laat, in 1946, want er werd gevreesd dat zij te conservatief waren! Tegenwoordig is het feminisme heel anders geworden, het is radicaal, omdat het volledige autonomie eist, ook ten aanzien van het moederschap, het werkt aan empowerment, het hekelt het paternalisme en het patriarchaat, dat de oorzaak zou zijn van alle kwalen van de mensheid, en het ziet mannen als de absolute vijand. In een van de varianten van het feminisme hebben denkers – meestal marxisten - er de ideologie van het geslacht, 'genderideologie' aan ontleend, die er in sommige opzichten haaks op staat. Een feminist heeft namelijk moeite met mannen die beweren vrouwen te zijn. Hier zie je goed dat het om ideologie gaat, ideeën die weinig te maken hebben met de werkelijkheid.
Heeft het feminisme gelijk?
Hoe is dat zo gekomen, en heeft de vrouw er werkelijk baat bij gehad? En vooral: heeft het feminisme gelijk? Allereerst moet worden opgemerkt dat het feminisme al een ideologie was voordat het een beweging werd, en het is niet verrassend dat de oorsprong ervan te vinden is bij Marx en Engels – ik zeg “niet verrassend”, omdat het feminisme in de loop van haar geschiedenis is gedragen door de marxistisch geïnspireerde linkse bewegingen, en al in het begin van de bolsjewistische revolutie op een absolute manier tot uiting is gekomen.
Lees ook: Feministen beweren dat de hedendaagse datecultuur kapot is. Traditie zou kunnen helpen.
'Huisvrouw is slaaf'
“Marx noch Engels bevorderde huishoudelijk werk of moederschap; dit is des te opmerkelijker omdat andere socialisten opriepen tot uitsluiting van vrouwen van de sociale productie in naam van de moederfunctie. Voor Engels is ‘het moderne echtelijke gezin gebaseerd op de openlijke of verhulde huisslavernij van de vrouw’. “Marx en Engels ontwikkelden de hoofdlijnen van een theorie over het monogame gezin en benadrukten het onderdrukkende karakter ervan: ‘Zelfs in het gezin was het de man die het roer in handen nam; de vrouw werd gedegradeerd, geknecht, tot slaaf gemaakt van het plezier van de man en tot louter instrument van de voortplanting. "In het gezin,’ zegt Engels, ‘is de man de bourgeois; de vrouw speelt de rol van het proletariaat.’ Wanneer Engels het heeft over de man als bourgeois, is dat niet zomaar een metafoor. Hij doelt op mannen die de rijkdom die zij willen doorgeven aan hun nakomelingen in eigen hand houden, terwijl vrouwen economisch volledig van hen afhankelijk zijn en worden gereduceerd tot draagsters en foksters van hun kinderen."[1]
Andere sprookjes
Wij herkennen hierin de bekende serie The Handmaid’s Tale: door dat soort producties worden legendes tot een soort algemeen bewustzijn gepromoveerd, via de moderne communicatiemiddelen. Maar hier kunnen we denken aan heel veel series en films waar je maar zelden normale families ziet ontstaan. In Frankrijk eindigen sprookjes met de woorden: “Ils se marièrent et eurent beaucoup d’enfants”… “Zij trouwden en kregen veel kinderen.” Nu lijkt het ideaal anders: “Zij trouwden en deden het mogelijke om maar heel weinig kinderen te krijgen.”
De prijs van de industrialisatie
Zoals Leo XIII's veroordeling van het communisme in Rerum novarum laat zien, kan het succes en de greep daarvan op de maatschappij worden verklaard door de dramatische toestand van de arbeidersklasse tijdens de industrialisatie van de 19e eeuw. Men kan stellen dat het feminisme beantwoordt aan een soortgelijke logica; met het opgaan van landen als Frankrijk in de Renaissance en de fascinatie voor het Romeinse recht, kwamen vrouwen door elkaar genomen juridisch onder voogdij van de man, iets wat in die vorm in de Middeleeuwen niet bestond. Vrouwen en kinderen leden op een bijzondere manier onder de stuiptrekkingen van de industrialisatie, er was overdrijving in de mannelijke overheersing (die volgens Genesis een straf is, en daarom afwezig in de oorspronkelijke staat van man en vrouw en hun relatie). Het feminisme is er niet op uit om deze toestand te corrigeren, om de last ervan voor anderen te verlichten, net als communisme niet voor de arbeiders is, maar voor de revolutie; feminisme is een rebellie tegen het verval dat de mensheid is overkomen door de erfzonde.
Het ontstaan van 'vrouwendag'
Vrouwenbewegingen kwamen, niet altijd onterecht, in opstand tegen deze stand van zaken – denk aan de grote staking van vrouwelijke textielarbeiders in New York op 8 maart 1907 om te protesteren tegen de arbeidsomstandigheden: zij kwamen ook in actie voor hun gezin en vooral hun kinderen. Maar heel snel werden hun eisen gekaapt onder het voorwendsel om er een variant van de klassenstrijd van te maken. 8 maart is Vrouwendag geworden. Ze verwijst naar deze staking in New York, maar markeert vooral de band tussen het hedendaagse feminisme en de communistische revolutie.
Een dieprode oorsprong
Op 8 maart 1917 gingen de vrouwen van Sint-Petersburg de straat op om te demonstreren tegen de hoge kosten van levensonderhoud en de terugkeer van de soldaten. “Voor Trotski was dit de eerste daad van de Russische revolutie”, zegt Liliane Kandel, sociologe en feministe. De datum werd een communistische feestdag waarop de revolutie en de bevrijdingsstrijd over de hele wereld werden gevierd. Elke 8 maart vonden “belangrijke bijeenkomsten plaats waarbij vrouwen werden geëerd zonder dat zij een echte politieke stem kregen”. “Na de Tweede Wereldoorlog werd bijvoorbeeld in Frankrijk in 1944 een feministische vereniging opgericht, de Franse Vrouwenbond, om naast andere activiteiten ook 8 maart te organiseren. De vereniging presenteerde zich als onafhankelijk, maar gehoorzaamde toch de communistische slogan,” vervolgt ze.
Oorlog tegen de scheppingsorde
Vanaf het begin van de bolsjewistische revolutie werd ook de basis gelegd voor de opstand tegen de natuurlijke orde van de relaties tussen de seksen; de Russische Oktoberrevolutie legaliseerde abortus, vrije liefde, homoseksualiteit en echtscheiding vanaf 1917. In 1921 werd in Bulgarije voor het eerst seksuele voorlichting ingevoerd. De Russische revolutie zette mannen en vrouwen op hetzelfde niveau, vooral met betrekking tot werk: klassieke beelden uit deze communistische periode tonen vrouwen die zware arbeid verrichten.
Lees ook: Cubaans communisme en lhbti-"rechten" hebben dezelfde diepe wortels
'Mannen en vrouwen fundamenteel hetzelfde'
Dit alles hield geen stand, vooral toen zich demografische problemen voordeden; onder Stalin werd abortus verboden en de waarde van het gezin luidkeels verkondigd – dit ging echter om de Russische macht, niet om het natuurlijk recht. De oorspronkelijke onjuistheden van de strijd tegen de familie en het natuurlijk recht waren er in hun geheel aanwezig in het begin van communistisch Rusland. Daarop zijn de fouten en dwalingen van het feminisme gebouwd. Ze zijn gebaseerd op een postulaat: vrouwen zijn mannen als ieder ander, de twee moeten uitwisselbaar zijn; vrouwen mogen niet worden onderworpen aan beperkingen vanwege hun vrouwelijkheid, en uiteindelijk moeten ze zelfs extra rechten krijgen, zoals de wettelijke quota voor vrouwelijke politici of bedrijfsleiders, of voor aanwerving, die mij het toppunt van paternalisme en minachting lijken.
Alleen vrouwen baren kinderen
Ik geloof niet dat deze extreme en revolutionaire opvatting gedeeld werd door de meerderheid, zelfs niet de meerderheid van vrouwen, maar wel hebben ze de maatschappij in de diepte veranderd, door het werk van een kleine, maar machtige minderheid. Wat is het verschil tussen vrouwen en mannen? Ik ben hier voorzichtig omdat ik de regels overtreed die seksisme of discriminatie op grond van genderidentiteit verbieden, maar ik durf te zeggen dat het vrouwen zijn die kinderen baren en vooral in hun jongere jaren opvoeden, wat zowel een kracht als een kwetsbaarheid is tijdens de vruchtbare jaren.
Man en vrouw complementair
Naast de fysiologische verschillen waardoor ze gemiddeld kleiner en zwakker zijn dan mannen, hun zwaartepunt ligt anders, hebben ze ook andere interesses, aanleg, talenten en benaderingen van de werkelijkheid. Zij zijn niet beter of slechter (alhoewel er minder vrouwen in de gevangenis zitten dan mannen): ze zijn anders. Dit is de schoonheid van het menselijk paar: in al deze aspecten zijn man en vrouw complementair en brengen zij elk de rijkdom van hun wezen in een verbintenis die anders zowel nutteloos, onvruchtbaar en vreselijk saai zou zijn. U zult merken dat het oproepen van deze complementariteit tegenwoordig sterk wordt afgekeurd, vooral met betrekking tot alles wat verband houdt met het moederschap en de vroege kinderjaren. De specificiteit van moederliefde wordt ontkend. We moeten het idee vergeten dat vrouwen meer in het register van de emotie staan, die de pasgeboren baby zo hard nodig heeft – als ook de aanwezigheid van zijn moeder nodig – en mannen meer in dat van de rede, de wet, de linkerhersenhelft.
Lees ook: Man-vrouw verschillen: de doodsteek voor de genderideologie
Structurele vervrouwelijking van de samenleving
Hier moet ik een bijkomstige opmerking maken: alle moderne pedagogie is gebaseerd op de globale benadering van de rechterhersenhelft, de hersenen van analogie en emotie. Structureel vervrouwelijken onze opvoedingssystemen de samenleving, in de richting van een matriarchaat, dat paradoxaal genoeg gewelddadiger is dan het zo gehate systeem dat gebaseerd is op het gezin met een mannelijk hoofd, het “gezinshoofd”, waarvan tegenwoordig geen sprake meer is: vrouwen – zeggen sommige sociologen – zijn tot alles toe bereid voor het voordeel van hun eigen kinderen, en dat kan leiden tot het goedspreken van geweld. Laten we terugkeren naar de complementariteit. Niets mag haar meer kenmerken, noch in kleding, noch in gedrag. Het is de man die de luiers van de pasgeborene moet verschonen. Dat is het doel van het vaderschapsverlof bij de geboorte, dat een teken is van de inmenging van de gemeenschap in het leven van echtparen. De man moet thuis kunnen blijven wanneer de vrouw buitenshuis werkt. In de maatschappij moet hij niet langer de deur voor haar vasthouden of haar zeggen dat ze knap is.
Pil 'bevrijdt' vrouw van haar vrouwelijkheid
Maar dit alles is natuurlijk niet voldoende om de objectieve verschillen tussen mannen en vrouwen uit te wissen. Om een man te zijn als ieder ander – totdat mannen vrouwen worden als ieder ander – is er geen andere oplossing dan haar te bevrijden van de beperkingen van de vrouwelijkheid. En wat dit mogelijk maakte was de uitvinding van de pil (en vervolgens van andere zogenaamde moderne anticonceptiemiddelen). Eenmaal “bevrijd” van het risico van zwangerschap kunnen vrouwen een carrière hebben, hun eigen baas zijn, meer “risicoloze” relaties hebben en hun leven naar eigen inzicht inrichten. Maar dit gaat ten koste van haar vrouwelijkheid. En fysieke omwentelingen met zeer ernstige gevolgen: een vrouw die hormonale anticonceptie gebruikt, voelt zich aangetrokken tot een man die genetisch dichter bij haar staat, die ze veel minder aantrekkelijk kan vinden als ze stopt met de pil om bijvoorbeeld een kind met hem te krijgen... Sociaal gezien wordt, met het wijdverbreide gebruik van anticonceptie, haar eigen rijkdom als levengeefster nu gezien als een last die zij moet wegnemen om op gelijke voet met mannen te kunnen spelen.
Lees ook: Henk Rijkers: christelijke scholen niet veilig tegen lhbt-dwang
Kind verandert van geschenk in 'probleem'
Het is waar dat de toegankelijkheid van anticonceptie en de toenemende aanvaardbaarheid ervan ertoe hebben geleid dat een grote meerderheid van de vrouwen deze heeft gebruikt. Daar zijn vele redenen voor: materiële redenen, maar ook materialisme, sociale druk, het gemak om persoonlijke verantwoordelijkheden op te geven, de druk van een stabiele (of onstabiele) partner, en een omgeving die steeds vijandiger staat tegenover kinderen of in ieder geval tegenover grote gezinnen. In een anticonceptiemaatschappij is een kind in feite een probleem dat moet worden vermeden als men er niet voor heeft gekozen er een te krijgen, op een door zichzelf bepaald tijdstip.
Abortus, de logische vervolgstap
En zodra anticonceptie deze mentaliteit heeft gevestigd, volgt abortus automatisch: de meeste abortussen in onze westerse landen zijn het resultaat van falende anticonceptie. En logischerwijs eisen feministen steeds meer toegang tot deze daad, waarvan vrouwen in feite ook het slachtoffer zijn: door deze daad bevelen zij de dood van een van de wezens waarvan zij het meest zouden hebben gehouden in de wereld, als hij had geleefd. Er is maar één stap van de weigering van het moederschap naar het beheer van het moederschap. Iemand zal me moeten uitleggen wat het voordeel is voor de vrouw om gedwongen te worden haar eicellen in te vriezen na een zeer pijnlijke fysieke procedure, om haar kind te kunnen baren als het haar carrière of haar werknemer beter uitkomt; of om kunstmatige voortplantingsbehandelingen te ondergaan voor zichzelf of voor anderen. Maar door haar moederlijke functies over te dragen aan de wetenschap en medische gekken, wordt het lichaam van de vrouw eerder tot slaaf gemaakt. In die zin is de “bevrijding van de vrouw” waarvoor feministen denken te hebben gestreden, eerder een bevrijding van de man!
De prijs van emancipatie
Nu ze bevrijd zijn van het risico om een kind te krijgen, een risico dat ook op de vader weegt of zou moeten wegen, kunnen vrouwen die meester zijn over hun eigen vruchtbaarheid zoveel avonturen beleven als ze willen, ook al is het bekend dat vrouwen hierbij veel emotioneler betrokken zijn dan mannen. Maar wat deze vrijheid wel betekent, is dat de mannen zich veilig kunnen voelen in de wetenschap dat niemand bij hen zal aankloppen voor alimentatie of kinderonderhoud als hun handelingen toevallig leiden tot hun natuurlijke einde, de verwekking van een kind.
De gevolgen van anticonceptie
In Humanae vitae profeteerde Paulus VI over de gevolgen van het normaliseren van anticonceptie: "Een weldenkend mens kan zich er nog beter van overtuigen, dat de leer die de Kerk op dit gebied voorstaat waar is, wanneer hij zijn aandacht richt op de gevolgen van de middelen en methoden ter kunstmatige geboorteregeling. Laat hij op de eerste plaats eens overwegen, welk een brede en gemakkelijke weg deze handelwijze zou kunnen openstellen voor de huwelijksontrouw of voor het algemeen zedenverval. Er is werkelijk geen grote ervaring nodig om de menselijke zwakheid te kennen en om te begrijpen, dat de mensen – en vooral de jeugd, zo kwetsbaar op het punt van hartstochten – aansporing nodig hebben om aan de zedenwet trouw te blijven en dat het noodlottig is hun een gemakkelijke weg te wijzen om deze wet te overtreden. Het valt ook te vrezen, dat de man, wanneer hij aan het gebruik van deze anticonceptionele middelen gewend is geraakt, de eerbied voor zijn vrouw verliest, haar zonder zich om haar lichamelijk en geestelijk evenwicht te bekommeren tot een middel ter egoïstische bevrediging van zijn hartstocht maakt en haar niet meer als zijn geëerbiedigde en geliefde levensgezellin beschouwt."
Anticonceptie: "een gevaarlijk wapen"
"Laat hij er bovendien eens goed over nadenken, welk een gevaarlijk wapen men op die wijze in handen legt van een burgerlijke overheid die zich niets aan de voorschriften van de moraal gelegen zou laten liggen. Wie zou de regering kunnen veroordelen die ter oplossing van de nationale problemen het middel aangrijpt dat voor de echtgenoten als geoorloofd is erkend om hun gezinsproblemen op te lossen? Wie zou de burgerlijke overheid ervan kunnen weerhouden de meest doeltreffend gebleken anticonceptionele methode te bevorderen, ja voor allen verplichtend te stellen zo dikwijls zij dit noodzakelijk acht? Door de moeilijkheden te willen ontlopen die individu, gezin en maatschappij bij het naleven van de goddelijke wet ontmoeten, zou men op die manier aan de willekeur van de burgerlijke overheid een vrijbrief geven om zich met de meest persoonlijke en intieme sfeer van de echtgenoten te bemoeien."
Lees ook: Abortus en anticonceptie: zondige daden maken een zondige samenleving
Desastreuse gevolgen
Wij hoeven maar om ons heen te kijken om te zien dat hij gelijk had: nog nooit is het huwelijk zo verminderd, nog nooit is het zo gemakkelijk geweest om vele “partners” te hebben. In China zijn er geforceerde abortussen; in Indië geforceerde sterilisaties. De kwestie van anticonceptie lijkt misschien ver verwijderd van het feminisme, het onderwerp van deze conferentie. Toch staat het echt centraal. De vrouw die rechten opeist, autonomie, de mogelijkheid om te overwegen dat haar lichaam van haar is, maar dat het nieuwe wezen dat ze eventueel verwekt ook van haar is en dat ze ermee kan doen wat ze wil: Het vermijden, onderdrukken, vertragen, “verkopen”, vernietigen, het volledig onttrekken aan het gezag en de wil van de man die het heeft verwekt en die het recht heeft het ook lief te hebben, dat is de basis en het leitmotiv van alle feministische eisen, want om geëerd te worden eisen zij dat de vrouw niet wordt belast met enige moederlijke verantwoordelijkheid.
De rol van de man
Maar denk niet dat vrouwen de enigen zijn die hiervoor verantwoordelijk zijn, noch dat zij de enigen zijn die hieronder lijden. Wij weten heel goed dat er mannen zijn die weigeren zich met een kind te belasten en daarom anticonceptie eisen; wij weten ook heel goed dat een groot aantal abortussen plaatsvindt onder druk van de mannelijke partner, in een verfoeilijke vorm van chantage: “het is het kind of ik”; wij weten dat de vrouw vaak lijdt onder een abortus die zij heeft ondergaan, zelfs vele jaren na de feiten, zoals vele katholieke priesters die de biecht en getuigenissen ontvangen van degenen die het hebben meegemaakt.
De 'onafhankelijke' vrouw
Het feminisme eist dus dat de last van het niet-gekozen moederschap wordt weggenomen. Maar het eist ook dat vrouwen niet langer afhankelijk zijn van mannen, onderdanig zijn aan hun man en gehinderd in hun persoonlijke ontwikkeling. Vaak komt hoogmoed en egoïsme hierbij meekijken, en ook het vals idee dat alle mannen een soort heren van de schepping zijn: toch zijn er veel mannen die op de werkplaats echt de onderdanigen zijn, en dat kan ook abusief zijn. Maar daar hebben de marxisten wel een andere klassenstrijd voor: werknemers tegen werkgevers. Het gaat altijd om het tegenspreken van de natuurlijke hiërarchie. Wij kennen het resultaat: het is het gezin dat wordt aangevallen in naam van het verbreken van de eenheid van het menselijk paar – of beter gezegd, “echtpaar”: “Dus wat God heeft samengevoegd, laat niemand het scheiden”, leert ons het katholiek en christelijk geloof. Het is een ontkenning van de orde en van het gezagsbeginsel dat vereist dat er in een organische groep een leider is, iets wat in het hedendaagse democratische denken ondraaglijk is.
Vrouw moet uit huis
Een van de beste manieren om er toe te zien dat vrouwen niet langer afhankelijk zijn, is natuurlijk ervoor te zorgen dat een enkel mannelijk salaris voor een voltijdse baan over het algemeen niet voldoende is om een gezin te onderhouden, zodat vrouwenarbeid, en bij voorkeur vrouwenarbeid buitenshuis, wordt aangemoedigd, met als pijnlijk gevolg de verplichting om zeer jonge kinderen toe te vertrouwen aan derden, aan crèches, aan kinderoppas, zodat mama haar dagelijks brood kan gaan verdienen zoals papa (of zoals de “andere mama”, maar dat is een ander verhaal). Zodra zij in haar eigen onderhoud kan voorzien, wordt het belang voor haar om haar echtpaar en haar gezin bij elkaar te houden veel minder, en worden apart leven en echtscheiding, met hun vaak desastreuze gevolgen voor de kinderen, steeds gemakkelijker, ook op het wettelijk gebied.
Lees ook: Waarom feministen zich bedreigd voelen door het gezin
Vrouwen kwetsbaarder
Let wel. Ik zeg niet dat vrouwen absoluut aan huis gebonden moeten zijn onder een soort voogdij van hun man, die hen zou verbieden deel te nemen aan het welzijn en het levensonderhoud van het gezin, en verder sociaal leven. Dit is een zeer 19e eeuwse houding, en dan nog in welgestelde kringen. Maar in een context waarin alles erop gericht is de vrouw te bevorderen en elke vorm van hiërarchie uit te dagen, ook binnen het gezin, vergemakkelijkt deze materiële realiteit in hoge mate de breuken en verlating van het gezin. Hier is toch zo’n groot goed te behouden, het algemeen welzijn van het gezin, dat alles zou moeten worden gedaan om het te behouden – behalve natuurlijk in gevallen van geweld en gevaar die de meest kwetsbare – sorry dat ik het zeg – de vrouw en de kinderen in gevaar brengen.
Het mannelijke gezag
Deze kwestie van het gezag van de man en de vader van het gezin wordt tegenwoordig zeer slecht opgevat, en botst met het gepraat over gelijke rechten, ook al gaat het hand in hand met de verplichting voor de man om zijn vrouw lief te hebben als zijn eigen vlees en zijn leven voor haar te geven, wat uiteindelijk veel moeilijker en veeleisender is! Maar het gaat er in ieder geval om dat ieder paar in dit opzicht zijn eigen evenwicht vindt, zonder ideologie en denkend aan het welzijn van ieder van hen. Door het debat van meet af aan op het niveau van rechten en gelijkheid te plaatsen, wordt het vertekend en zelfs vergiftigd. Juridisch gezien heeft deze ideologie gevolgen die vooral voor vrouwen zeer nadelig kunnen zijn. Zo wordt in een groeiend aantal Europese landen het beginsel van de eenheid van de fiscale huishouding ondermijnd, de betaling van overlevingspensioenen wanneer de man eerder overlijdt dan de vrouw, die weinig betaald werk heeft verricht, betwist; steeds meer worden de leden van het echtpaar beschouwd als individuen met eigen rechten en niet langer als een economische – maar ook sociale, zelfs geestelijke – eenheid, waarvan de roeping voor het geheel van maatschappij waarde heeft.
Vrouwen door omstandigheden gedwongen om te werken
Als echtgenote en moeder is de basistrend voor de vrouw dat zij niet langer kan of mag rekenen op de bescherming van haar man, omdat deze bescherming wordt gezien als een ondraaglijk middel van “aliënatie”, vervreemding en overheersing. Het concept van de huismoeder wordt vaak belachelijk gemaakt als een herinnering aan voorbije eeuwen en obscurantistisch. Maar vaak is het niet uit plezier of keuze dat vrouwen betaald werk zoeken, maar gewoon om aan het eind van de maand de rekeningen te betalen. Hoeveel vrouwen zijn er niet die iedere dag naar hun werk in een fabriek, een kantoor, een supermarkt of een winkel om repetitieve en oninteressante taken uit te voeren, terwijl ze veel liever thuis zouden blijven en hun individuele creativiteit in de keuken zouden uiten – zelfs door eigenhandig het eten te verbranden – en in de eerste plaats zouden bijdragen aan de intellectuele, morele en spirituele opvoeding van hun kinderen?
Grote gezinnen ontmoedigd
Ik begrijp dat sommige vrouwen graag carrière maken en ik ken vrouwen die veel kinderen hebben gekregen terwijl ze een bedrijf runden en hun verschillende taken op een onberispelijke manier uitvoerden. En zoals ik al zei, het is aan elke vrouw, afhankelijk van haar eigen taken en talenten en levensomstandigheden, om het juiste evenwicht te vinden, samen met haar man die verantwoordelijk is voor het goed van het geheel. Maar de tragedie van vandaag is dat we praten over de keuze die vrouwen zouden moeten hebben, en dat ze die in werkelijkheid niet hebben. Regelmatig blijkt uit enquêtes in Frankrijk dat de meeste getrouwde vrouwen een kind meer zouden willen hebben dan ze in werkelijkheid hebben. Ze willen graag een groter gezin, maar kunnen dat niet omdat de wetten van de maatschappij, de materiele omstandigheden en de druk van de feministische ideologie het voor velen te moeilijk hebben gemaakt.
Dubbele diensten
Veel vrouwen draaien dubbele diensten: betaald werk houdt hen voltijds bezig, maar neemt de huishoudelijke taken niet weg, en niet iedereen heeft de kans of het vermogen om thuis geholpen te worden. Tegenover het feminisme en haar luchtspiegelingen en bedrog zijn er zeker oplossingen te vinden door families in wederzijdse hulp, het opzetten van netwerken, of de ontwikkeling van werk aan huis, wat misschien een van de enige positieve effecten is van de dwangmaatregelen die ten tijde van COVID-19 ons zijn opgelegd!
Zwangerschap als obstakel voor 'succes'
Het verlangen naar autonomie en “voltooiing” dat aan de basis ligt van het feminisme (vandaar het succes van deze ideologie) kan worden beantwoord met een veel verhevener discours van verantwoordelijkheid, van samenwerking tussen echtgenoten in een rechtvaardige complementariteit, en van de bijdrage aan het welzijn van de samenleving als geheel, door het primaat, de eerste plaats van het gezin te erkennen. Dit betekent niet dat de intelligentie, de talenten en de persoonlijke bijdragen van vrouwen worden ontkend: het gaat er om de prioriteiten te respecteren. Maar dit is precies het gesprek dat vrouwen niet horen, en dat begint al heel vroeg. Alle onderwijs en vele boeken voor jongeren dragen ertoe bij dat jonge meisjes geloven dat ze alles kunnen, op voorwaarde dat ze niet zwanger worden.
Ministerie van 'gelijkheid'
Tegenwoordig hebben we in Frankrijk een ministerie van gelijkheid voor vrouwen en mannen (niet voor mannen en vrouwen, dat is niet goed genoeg). Deze functie werd vervuld door een dame die Marlène Schiappa heet, die onlangs naam heeft gemaakt door te poseren voor Playboy. Grappig feminisme, toch, dat vrouwen als objecten promoot, maar we hebben gezien dat dit er echt bij hoort. Haar plaats is nu ingenomen door een andere vrouw, Isabelle Rome, die onlangs verklaarde dat zij al haar krachten zal inzetten voor de constitutionalisering van abortus in Frankrijk: abortusrecht in de grondwet. Deze eisen worden altijd uitgedrukt als deel makend van het feminisme. Ja, het verdedigen van de rechten van vrouwen betekent vandaag een soort verplichting om hun recht op abortus te verdedigen. Dat kan niet goed zijn.
Dwangmatige 'gelijkheid'
De feministen zouden graag meer vrouwen zien als CEO's, wiskundigen, ingenieurs, architecten, terwijl ze al massaal zijn doorgedrongen tot de juridische, medische, onderwijs-, communicatie- en andere beroepen, waarbij ze vaak de mannen overtreffen. In het feministische discours wordt het feit dat vrouwen ook in de meerderheid zijn onder ongeschoolde verzorgsters, of leerkrachten, of andere sociale of kind-gerelateerde beroepen als een probleem gezien. Er wordt gesuggereerd dat dit niet het gevolg is van de eigen wil van vrouwen, maar van genderstereotypen die moeten worden gedeconstrueerd, zodat zij zich werkelijk kunnen ontplooien zoals en wanneer zij dat willen.
Lees ook: "The New Politics of Sex" onthult de feministische oorlog tegen het vaderschap
De observatie van Jordan Peterson
Jordan Peterson, met wie men het misschien niet over alles eens is, maakt wel een interessant punt in verschillende van zijn interviews. In Zweden wordt alles, echt alles, gedaan zodat jonge meisjes op school vrij het beroep of de studie kunnen kiezen die het best bij hun aanleg en verlangen past. Men kan zeggen dat dit beleid echt wordt uitgevoerd. Maar als het tijd is om te kiezen, is het altijd de overgrote meerderheid van de meisjes die kiest voor de typisch vrouwelijke druk van het werken met kinderen, zieken of ouderen. De heilige Edith Stein zou zeggen dat vrouwen gemaakt zijn om te geven en dat deze gave altijd op de een of andere manier tot uiting komt in hun levenskeuze als deze in overeenstemming is met hun roeping als vrouw.
De VN drukt 'gelijkheid' door
De SDG’s van de Verenigde Naties zijn hier helemaal op ingesteld door de bevordering van “gender equality” en “reproductive rights”. Feminisme word doorgedrukt van boven naar beneden en in ieder aspect van het leven: dusver is het ook een totalitarisme. Zoals we hebben gezien, is het doel van het feminisme om vrouwen gelijk te maken aan mannen, niet in termen van waardigheid maar in termen van materiële gelijkheid. Maar dat is niet genoeg: mannen moeten net als de anderen vrouw worden, ze moeten hun mannelijkheid afzweren. Mannelijk gedrag, houdingen en deugden – stoerheid, ambitie – worden voorgesteld als onthullend voor de kwaadaardigheid van die dwangmatige onderdrukkers die het volle gewicht van het onrecht in de wereld, en vooral van het onrecht tegen vrouwen, dragen.
#MeToo
Zo is het waar dat verschillende vormen van misbruik tegen vrouwen: hun uitbuiting door prostitutie of pornografie, verkrachting, het meeste huiselijk geweld, meestal door mannen worden gepleegd. Dit feit alleen al markeert het gebrek aan gelijkheid tussen mannen en vrouwen; de laatste, die meer blootgesteld is, heeft ook meer bescherming nodig, en nog meer wanneer zij verzwakt is door zwangerschap of door de vermoeidheid en emoties van het moederschap. Dit is iets wat het feminisme niet kan erkennen, anders omverwerpt het kaartenhuis van haar egalitaire redenering. Dus ontstaan bewegingen als #MeToo, die zeker de misbruiken van veel mannen blootleggen, maar die de redenering tot in het absurde doorvoeren door uiteindelijk normale relaties te verbieden, inclusief normale seductie. Door bewegingen zoals #MeToo worden alle mannen bij voorbaat als slecht gezien, en dit is mainstream geworden terwijl het eigenlijk ging om publieke figuren. Wantrouwen tussen mannen en vrouwen wordt hier de regel.
Vrouwen delven het onderspit
Als vrouwen zich hebben moeten onderwerpen aan de wil van mannen om carrière te maken, in een context waarin alles wat consensueel is zogenaamd aanvaardbaar is, dan is dat omdat stroomopwaarts mannen en vrouwen samen hebben gestreden voor de seksuele revolutie en voor het recht om ongehinderd te genieten. De normale morele grenzen bestaan voor velen niet meer, en worden zelfs nog beschouwd als een uiting van patriarchaat. Het lijkt mij dat in deze grote waanzin, die in Frankrijk vorm kreeg met de revolutie van mei '68, het de vrouwen waren die het onderspit delven.
Lees ook: Mensenrechtencollege klaagt over ‘genderongelijkheid’, bestaat zelf uit 70% vrouwen
"Waar is het evenwicht?"
En het is ongetwijfeld dit collectieve ressentiment, deze boosheid, die uiteindelijk heeft geleid tot de afwijzing van mannelijkheid en de grote mars naar het uitwissen van alle verschillen tussen de seksen. U zult gemerkt hebben dat deze beweging neigt naar een karikaturale vervrouwelijking. En dat het uiteindelijk een opstand is tegen Gods plan voor de mensheid zoals geopenbaard in Genesis. Waar is het evenwicht? De christelijke godsdienst heeft het antwoord al gegeven, op een verrassend moderne manier; maar in overeenstemming met Gods plan en niet in opstand.
Natuurlijke hiërarchie dient gerespecteerd te worden
Ten eerste bevestigde het het recht van vrouwen om hun leven te kiezen: om te trouwen of niet te trouwen, om zich te wijden aan God en niet aan een man, wat een aanzienlijke nieuwigheid was in de eerste christelijke eeuwen. Het beschermde de keuzevrijheid van vrouwen in het huwelijk, door systematisch op te treden tegen gearrangeerde en gedwongen huwelijken. Het maakte een echte emancipatie van vrouwen mogelijk door onderwijs, en ook in een vorm van machtsuitoefening – de sterke vrouw van het Evangelie is niet een onderdanige muis – die varieerde van het stemrecht als hoofd van het gezin in de Middeleeuwen bij afwezigheid van de echtgenoot, tot het beheer van landgoederen of grote abdijen. Maar alle mannen en vrouwen voelden over het algemeen dat zij zich moesten onderwerpen aan God en zijn wetten en de natuurlijke hiërarchieën moesten respecteren, voor hun eigen heil en voor het algemeen welzijn van de samenleving.
De Maagd Maria als voorbeeld
Historicus Régine Pernoud kon zeggen dat onze twintigste eeuw, met al haar gebreken, ergens toch leek op de christelijke Middeleeuwen wat betreft de erkenning van de rol van de vrouw, en zij geeft vele voorbeelden. Denk ook aan Jeanne d'Arc, generaal in het leger op 17-jarige leeftijd; aan de vele vrouwen die religieuze werken stichtten, al dan niet van liefdadigheid: dat zijn de vrouwen die we als voorbeeld kunnen geven aan onze kinderen. Denk aan de Maagd Maria, de mooiste, de intelligentste, de zuiverste van alle menselijke wezens, aan wie God zelf de schat van zijn genaden heeft toevertrouwd: hoe kunnen we beweren dat een dergelijke godsdienst, een dergelijke Kerk, iets te bewijzen heeft op het gebied van de bevordering van vrouwen?
Jongens en meisjes zijn gewoon anders
Laten we dus voorzichtig zijn, en erkennen dat onze jongens en meisjes anders zijn. Laten we hen niet tot wanhoop drijven, zoals onze jongste zoon die gedwongen werd te voetballen tegen een meisjesteam... Laten we weten dat het de eer is van ons allen, mannen en vrouwen, om te dienen, ieder op zijn of haar eigen plaats, met gelijke waardigheid, gemeten naar deugdzaamheid en respect voor het mooie, het ware en het goede, maar in een complementaire verscheidenheid waar ieder het beste moet halen uit zijn of haar talenten. Het lijkt me dat we allemaal gelukkiger zouden zijn op die manier.
--
Een principieel, niet een persoonlijk standpunt
Dit artikel heeft als doel het verdedigen van het huwelijk, het gezin en de moraal volgens de katholieke leer. Op geen enkele manier is het onze bedoeling personen te belasteren. Wij oefenen simpelweg onze vrijheid uit als kinderen van God (Rom. 8:21), zodat "iedere tong zou belijden tot glorie van God de Vader, dat Jezus Christus de Heer is." (Fil. 2:11).
[1] https://www.cahiersdusocialism... ontwikkeld.%20%C2%BB%20%C2%AB
Laatst bijgewerkt: 22 juni 2023 06:32