Cubaans communisme en lhbti-"rechten" hebben dezelfde diepe wortels
Op uitnodiging van politiek links en lhbti-verenigingen is Mariela Castro Espín in Italië aangekomen voor een tournee die begon in Milaan en Genua en doorging naar andere grote steden. Castro Espín sprak over de mensenrechten in Cuba. Haar aanwezigheid onder ons veroorzaakte een golf van kritiek, zelfs in het Montecitorio-paleis in Rome, waar de Kamer van Afgevaardigden vergadert. Laten we dus het personage voorstellen dat het doelwit is van de aanval.
De persoon Mariela Castro Espin
Mariela Castro Espín is de dochter van Raúl Castro, het nichtje van Fidel Castro en een vooraanstaand lid van de clan die Cuba al meer dan een halve eeuw wreed onderdrukt. Haar broer, Alejandro Castro, staat aan het hoofd van de Raad van Defensie en Nationale Veiligheid. De site van het Cubaanse Ministerie van Defensie omschrijft het werk van deze Raad als het verzorgen van "de gecoördineerde actie van alle krachten en middelen van de samenleving en de staat, uitgevoerd onder leiding van de Communistische Partij van Cuba, om het hoofd te bieden aan externe militaire agressie en interne subversie te voorkomen." Met andere woorden, deze entiteit organiseert de totale onderdrukking van de samenleving onder het Cubaanse communisme. Het is de tropische versie van de KGB.
Lid, voorzitster, redacteur en voorvechter
Aan de andere kant vertegenwoordigt Mariela een zeer unieke versie van het castroïsme. Zij is lid van de Nationale Vergadering van Volksmacht (het Cubaanse parlement dat gedomineerd wordt door de Communistische Partij). Ze is ook voorzitster van het Nationaal Centrum voor Seksuele Opvoeding, de Nationale Commissie voor Integrale Aandacht voor Transgenders, en redacteur van het tijdschrift Sexology and Society, gewijd aan seksuele bevrijding. Castro Espín is een voorvechter van lhbti-"rechten", een symbool van de strijd tegen genderdiscriminatie en "homo-lesbo-transfobie".
Conservatieven wijzen op contradictie
Het bezoek van Castro Espín aan Italië heeft natuurlijk veel kritiek uitgelokt, vooral van de conservatieve media. Zij merken terecht op dat praten over mensenrechten in Cuba een oxymoron is, een contradictio in terminis. Het is alsof je maffiabaas Messina Denaro uitnodigt om over legaliteit te praten. Inderdaad, het Cubaanse regime heeft een van de slechtste prestaties op het gebied van mensenrechten ter wereld, alleen Noord-Korea en sommige radicale moslimlanden komen voor. Er zijn 1.057 politieke gevangenen in Cuba, hoewel het werkelijke aantal veel hoger kan liggen.
Lees ook: Drie academische vaardigheden die kinderen moeten hebben - en die scholen negeren
Tournee Castro Espin is propagandamiddel
Critici merken op dat de tournee van Castro Espín een propagandamiddel was voor het Cubaanse communisme. De tour onthulde ook een flagrante tegenstrijdigheid. Cuba staat bekend om zijn vervolging van homoseksualiteit en andere morele afwijkingen die typisch zijn voor "westerse decadentie".
Geschiedenis Cuba en lhbti-isme
Tot voor kort werden Cubaanse homoseksuelen en langharige hippietypes ("cabelludos") naar concentratiekampen gestuurd. In de tijd van Che Guevara belandden mensen in concentratiekampen alleen omdat ze naar rock 'n roll luisterden, een spijkerbroek droegen of Angelsaksische woorden gebruikten. Zelfs vandaag de dag wordt lhbt-activisme nauwelijks getolereerd, zo niet opgejaagd. Hoe kan Castro Espín naar Italië komen om pontificaal te spreken over mensenrechten en seksuele bevrijding in Cuba?
Reactie op kritiek
Toen zij op deze tegenstrijdigheid wezen, spraken critici van misleiding, schaamteloze politieke manoeuvres en zelfs oneerlijkheid. Er was inderdaad sprake van misleiding en linkse politieke manoeuvres bij de tournee van Castro Espín. Het probleem is echter dieper. Het betreft de interne dialectiek van het communisme.
Communisme als uitvloeisel
Volgens de bekende indeling van Plinio Corrêa de Oliveira is het communisme de derde fase van de Revolutie, dat wil zeggen een proces van decadentie dat sinds de val van de Middeleeuwen de wereld wegdrukt van de christelijke beschaving. Twee begrippen drukken de geest van deze Revolutie uit: absolute gelijkheid en volledige vrijheid. Beide lijken en zijn inderdaad vanuit sommige gezichtspunten enigszins tegenstrijdig. Ze worden echter verzoend in de communistische utopie van een anarchistisch paradijs, het eindresultaat van het revolutionaire proces. Volgens de classificatie van Plinio Corrêa de Oliveira zou deze transformatie in anarchie een Vierde Revolutie zijn die niet de proletariërs maar de instincten van de mens van alle beperkingen wil "bevrijden".
Revolutionaire proces communisme
Op bepaalde momenten tijdens de communistische fase moest de Revolutie vaak vrijheid opofferen om gelijkheid op te leggen. Dit gebeurde bijvoorbeeld in de Sovjet-Unie en haar massale repressieve staat. Communistische theoretici stellen dat het revolutionaire proces van "bevrijding" naar "bevrijding" gaat als onderdeel van het historische dialectische proces, terwijl het onverbiddelijk toewerkt naar de uiteindelijke utopie die volledig vrij en absoluut gelijk zal zijn.
Het wegkwijnen van staat, voor "volledige gelijkheid"
Dit dialectische proces werd weerspiegeld in de preambule van de Sovjetgrondwet, waarin stond: "Het hoogste doel van de Sovjetstaat is de opbouw van een klassenloze communistische maatschappij waarin communistisch sociaal zelfbeheer zich zal ontwikkelen." F.V. Konstantinov van de Sovjet Academie van Wetenschappen legt uit dat dit proces "het wegkwijnen van de staat" teweeg zal brengen, d.w.z. het verdwijnen van het repressieve apparaat dat de Sovjetperiode kenmerkte en het begin van een nieuw tijdperk van totale vrijheid en totale gelijkheid, precies de communistische utopie.
De mars naar complete communistische "utopie"
Gedurende de hele twintigste eeuw was de overgang van staatssocialisme naar een communistische, libertaire utopie een belangrijk onderwerp van discussie onder communistische en socialistische intellectuelen. Geen van hen verdedigde de voortzetting van de Sovjet-status quo. Zij hebben een evolutionaire visie die de geschiedenis opvat als een voortdurende wording. Tijdens de Sovjetperiode werden verschillende pogingen ondernomen om overgangen naar de volgende fase te bewerkstelligen: Gramscisme, Frankfurt School, Freudiaans Marxisme, Marxistisch Humanisme, de Culturele Revolutie, Zelfsturend Socialisme enzovoort.
Lees ook: Verenigde Staten wijzigt koers omtrent transgenderisme
Revolutie wil overgang naar totale bevrijding
Deze spanning binnen de Revolutie om over te gaan naar nieuwe bevrijdingen heeft tot op de dag van vandaag standgehouden. En zo komen we terug bij Mariela Castro Espín. Alles in Cuba wordt volledig gecontroleerd. Elke activiteit die niet door de regering wordt gesanctioneerd kan leiden tot gevangenisstraf of, erger nog, de paredón - de executiemuur. Het is ondenkbaar dat Castro Espín, een hooggeplaatst lid van de Cubaanse nomenklatoera, iets zou kunnen doen dat niet uitdrukkelijk is toegestaan, sterker nog, bevorderd wordt door de Communistische Partij.
De Vierde Revolutie
Met andere woorden, haar opvallende activisme voor lhbti-"rechten" in Cuba en daarbuiten maakt deel uit van een communistische strategie, die de volgende stap in het proces vertegenwoordigt, de Vierde Revolutie. Deze revolutie ontkiemt vanuit de Derde en botst er misschien zelfs mee. Het historische dialectische proces kan interne conflicten veroorzaken, maar het gaat altijd in de richting van het doel van de anarchistische utopie.
Cuba in de progressieve sneltrein
Het is geen toeval dat Cuba, terwijl het de staatsrepressie in Sovjet-stijl handhaaft, ''vooruitgang'' heeft geboekt in de richting van moreel libertarisme. Bijvoorbeeld, gratis 'geslachtsveranderende' chirurgie is legaal sinds 2008. In 2014 werd genderdiscriminatie verboden. In 2018 werd in een referendum een nieuwe gezinswet goedgekeurd, die onder meer het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht, adoptie van kinderen door paren van hetzelfde geslacht en draagmoederschap omvat. Op het gebied van lhbti-"rechten" staat Cuba inderdaad op gelijke hoogte met de meest liberale landen ter wereld. We kunnen ook vermelden dat abortus in 1965 werd gelegaliseerd.
Anticommunist zijn omvat meer
Als reactie op het bezoek van Mariela Castro Espín hebben verschillende anti-Castro figuren in Italië opgeroepen tot een verbod op communisme, net zoals er een verbod op fascisme bestaat. Ik ben het daar roerend mee eens. Laten we echter niet uit het oog verliezen dat het probleem dieper ligt. Vandaag de dag kunnen we geen echte anticommunisten zijn zonder ons ook te verzetten tegen de meest recente ontwikkelingen van het revolutionaire proces: abortus, homoseksualiteit, de lhbti-agenda en algemene morele decadentie.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org
Laatst bijgewerkt: 4 april 2023 19:53