Feminisme wil het vaderschap vernietigen, toont Stephen Baskerville aan in The New Politics of Sex.
"The New Politics of Sex" onthult de feministische oorlog tegen het vaderschap
In zijn boek Slouching Towards Gomorrah schreef wijlen rechter Robert Bork dat "radicaal feminisme de meest destructieve en fanatieke beweging is die uit de jaren zestig tot ons is gekomen... Dit is een revolutionaire, geen hervormingsgezinde beweging... Totalitair van geest, diep vijandig tegenover de traditionele westerse cultuur en stelt de volledige herstructurering van de samenleving, de moraal en de menselijke natuur voor."
Nog erger dan verwacht
Hij had gelijk. Maar zelfs Bork, die in 2012 overleed, kon de volle omvang van de feministische radicaliteit niet voorzien. Dezelfde seksuele revolutionairen die in 1987 zijn kandidatuur voor het Hooggerechtshof vernietigden in naam van abortus "rechten", vechten nu om de zogenaamde genderideologie op te leggen, waarbij het concept zelf van man en vrouw wordt uitgewist.
Staat wordt handhaver van genderideologie
Op 15 juni 2020 bracht het Amerikaans Hooggerechtshof dit proces tot een logisch einde. In Bostock v. Clayton County, Georgia, herdefinieerde het Hof het woord "geslacht" in de Civil Rights Act van 1964 zodat het ook "seksuele geaardheid" en "geslachtsidentiteit" omvatte. De staat wordt nu de handhaver van de genderideologie in Amerika. Elke werkgever die bezwaar maakt tegen homoseksualiteit of transgenderisme zal waarschijnlijk worden vervolgd, beboet en zelfs in de gevangenis belanden.
Lees ook: Ontslagen om kritiek op lhbt: een lot dat steeds meer Nederlanders treft
Vaderschap is het doelwit
Het is tragisch symbolisch dat het Hof deze beslissing nam in de week voor Vaderdag. Want als er één enkel doelwit is voor alle haat van feministen, abortusvoorstanders en homoactivisten - en zelfs voor alle seksuele revolutionairen - dan is het wel het natuurlijke mannelijke gezinshoofd. Zij hebben een psychologische, politieke en sociale oorlog als geen ander in de geschiedenis gevoerd om de mannelijkheid te vernietigen en het traditionele gezin te vernietigen. Met een beangstigend, Mao-achtig radicalisme stoppen deze revolutionairen voor niets om aan de macht te komen en hun distopische visie aan de samenleving op te leggen.
The New Politics of Sex
Stephen Baskerville, professor in de regering aan het Patrick Henry College, heeft deze feministische oorlog tegen het vaderschap beschreven en aan de kaak gesteld in zijn uitstekende boek The New Politics of Sex: The Sexual Revolution, Civil Liberties, and the Growth of Governmental Power. Feminisme heeft weinig te maken met individuele kwesties zoals "gelijke beloning" of "positieve actie". In plaats daarvan willen feministen de hele sociale orde omverwerpen - van politiek tot economie tot wetgeving - en het volle gewicht van de overheid gebruiken om deze transformatie af te dwingen.
Feminisme komt voort uit socialisme
Het feminisme, zo legt hij uit, is geboren uit het socialisme. "De eerste klassenstrijd in de geschiedenis," schreef Friedrich Engels, "valt samen met de ontwikkeling van het antagonisme tussen man en vrouw in het monogame huwelijk, en...met dat van het vrouwelijk geslacht door het mannelijk geslacht."[1] Simone de Beauvoir, misschien wel de bekendste feministe van de twintigste eeuw, sloot zich daarbij aan. "Een wereld waarin mannen en vrouwen gelijk zijn is gemakkelijk voor te stellen," schreef ze, "want dat is precies wat de Sovjetrevolutie beloofde."[2]
Na strijd tussen klassen ook strijd tussen geslachten
Net als nu zagen communisten en socialisten seksualiteit als een centraal onderdeel van hun oorlog om absolute gelijkheid op te leggen en alle hiërarchie, gezag en privébezit omver te werpen. Socialisten creëerden de oorlog tussen de seksen als een voortzetting van hun klassenstrijdtheorie. Volgens dit verhaal zijn mannen de natuurlijke "onderdrukkers" van vrouwen in het gezin en moeten zij daarom worden gestraft en permanent in toom worden gehouden door de staat. Aangezien mannen de structuren van de westerse beschaving hebben opgebouwd, vereist de bevrijding van de vrouw dat ook deze worden afgebroken.
Lees ook: Homoseksueel ‘echtpaar’ sodomiseerde adoptiekinderen voor kinderpornografie
Hele rits aan genderdelicten
Om deze revolutie door te voeren creëerden feministen hele academische disciplines zoals "Vrouwenstudies" en "Genderstudies" om de feministische ideologie te ontwikkelen en te verspreiden. Daarnaast verschenen er nieuwe genderdelicten zoals "misbruik", "verkrachting", "verkrachtingscultuur", "aanranding", "seksuele intimidatie", "huiselijk geweld", "stalken", "kindermisbruik", "pesten", "seksuele slavernij", "haatmisdrijven" en "haatzaaien". Deze nieuwe misdrijven zijn politiek van aard, zonder duidelijke definitie, en worden overwegend tegen mannen gebruikt, ten koste van gezinnen en kinderen.
Onschuldigen angst aanjagen
Dat mannen vaak valselijk worden beschuldigd van deze gepolitiseerde seksuele misdrijven maakt deel uit van de strategie om onschuldigen angst aan te jagen. Het vermoeden van onschuld is veranderd in een vermoeden van schuld. Alleen al de beschuldiging van een van deze nieuwe politieke misdaden is voldoende om mannen te straffen. Zoals Baskerville het stelt: "criminaliteit wordt collectief gedefinieerd als het behoren tot een klasse - zelfs een klasse waarin men wordt ingedeeld door overheidsbeleid waar men geen invloed op heeft." Wetenschappers Michael Weiss en Cathy Young schrijven:
Neutraliteit uit het raam
"Zulke liberale beginselen als de neutraliteit van de wet, gelijkheid en individuele autonomie moeten terzijde worden geschoven vanwege hun 'patriarchale' wortels...Het nieuwe feminisme probeert deze begrippen te vervangen door een nieuw soort filosofie en jurisprudentie...Het recht wordt gezien als een instrument om 'de verdeling van de macht te veranderen.'"[3]
Valse beschuldigingen
Dit heeft geleid tot een explosie van valse beschuldigingen tegen mannen. Om maar een voorbeeld te noemen: uit een onderzoek van de Purdue Universiteit bleek dat minstens 50% van alle beschuldigingen van verkrachting op de campus vals waren. Uit een rapport van de inspecteur-generaal van het Amerikaans ministerie van Defensie uit 2005 bleek dat 73% van de vrouwen en 72% van de mannen aan de militaire academies van mening is dat valse beschuldigingen van aanranding een probleem zijn. Zulke valse beschuldigingen en vervolging van onschuldigen is een waardevol instrument van de feministische beweging. "Als er tien mensen beschuldigd zijn, en onder een redelijke waarschijnlijkheidsnorm misschien één of twee het gedaan hebben," zegt voormalig Congreslid Jared Polis, "lijkt het beter om van alle tien mensen af te komen."
Vaders weghalen bij hun kinderen
Een belangrijk doel van de feministische beweging is het uit elkaar halen van gezinnen en het weghalen van vaders bij hun kinderen. Om dit te bereiken creëerden zij een morele paniek over "huiselijk geweld" en "klaplopers", hoewel de statistieken aantonen dat moeders net zo vaak of vaker kinderen fysiek mishandelen als vaders. De Amerikaanse wet geeft moeders juridische en financiële prikkels om van hun man te scheiden om de meest onbeduidende redenen of zonder reden. Een rechter uit New Jersey zei tegen zijn collega's: "Het is niet jullie taak om je zorgen te maken over de grondwettelijke rechten van de man die jullie schenden als jullie een straatverbod uitvaardigen. Gooi hem op straat, geef hem de kleren op zijn rug en zeg hem, tot ziens... We hoeven ons geen zorgen te maken over de rechten."[4]
Lees ook: Minderjarige transgenders: de alarmerende effecten van hormoonblokkers
Politiek gemotiveerde rechtsspraak
Jury's oordelen zelden over dergelijke misdaden in gewone rechtbanken. Links heeft een parallel rechtssysteem gecreëerd, bestaande uit "familierechtbanken", universiteitstribunalen, maatschappelijk werkers, advocaten, kinderbeschermingsdiensten, ambtenaren van openbare scholen en andere bureaucraten, die vaak politiek gemotiveerde maar juridisch bindende beslissingen nemen zonder mogelijkheid tot beroep. Om de explosieve toename van gebroken gezinnen op te vangen, hebben feministen een gigantische overheidsbureaucratie gecreëerd, die op haar beurt meer gebroken gezinnen aanmoedigt om haar macht en controle over de samenleving te vergroten. Het is een vicieuze cirkel zonder einde in zicht.
Psychologische oorlogsvoering
Baskerville laat zien hoe feministen de kunst van psychologische oorlogsvoering en emotionele manipulatie beheersen om hun doelen te bereiken en tegenstanders het zwijgen op te leggen. Feministen creëerden een morele paniek over "misbruikte" vrouwen en kinderen om hun sociale revolutie door te drukken. Tegenstanders van het feminisme, of iedereen die gewoon het principe van een eerlijk proces verdedigt, worden beschuldigd van "ontkenning van verkrachting" of "vrouwenhaat".
Brett Kavanaugh
Het meest opvallende voorbeeld van deze feministische tactieken in actie waren de hoorzittingen van kandidaat-opperrechter Brett Kavanaugh in de Senaat, zelf een uitbreiding van de "#MeToo" beweging. Zonder enig bewijs en gebaseerd op de zwakke getuigenis van één persoon, werd van Amerikanen verwacht dat ze "alle vrouwen zouden geloven". Kavanaugh, zo werd ons verteld, was schuldig omdat een vrouw hem beschuldigde. Dergelijke tactieken hebben de smaak van de Maoïstische Culturele Revolutie.
'Lesbianisme' als ideologie
Feminisme en homoseksualiteit zijn onlosmakelijk verbonden in deze nieuwe seksuele politiek. "Feminisme is de theorie, lesbianisme is de praktijk," zei de bekende feministe Ti-Grace Atkinson. "Voor veel van de hedendaagse feministen is lesbianisme veel meer dan seksuele geaardheid... Het is, zoals studenten in het hoger onderwijs leren, "een ideologisch, politiek en filosofisch middel om alle vrouwen te bevrijden van de heteroseksuele tirannie.""[5]
Lees ook: 10 redenen waarom wij tegen het "homohuwelijk" moeten zijn
Schuld ligt bij 1968-revolutie
Baskerville geeft terecht de schuld aan het feminisme en de seksuele revolutie - met haar nieuwe politieke seksuele misdaden en postmoderne gedeconstrueerde taalgebruik - voor de zonden van ongebreidelde promiscuïteit en seksuele vrijheid die sinds de jaren zestig door zowel mannen als vrouwen zijn omarmd. Als samenleving lijden we onder de gevolgen van onze seksuele zonden. "Misschien," schrijft hij, "hoewel zij [mannen] een onrechtvaardige straf krijgen van menselijke autoriteiten, worden zij terecht gestraft door God." Door alle beperkingen van seksuele activiteit omver te werpen, hebben we bijgedragen aan dezelfde revolutie die de absolute, objectieve waarheid wil ontkennen. In oorlog met de menselijke natuur vernietigt deze revolutie nu het concept zelf van man en vrouw door middel van de geslachtstheorie.
Echtscheiding zonder schuld
Baskerville heeft de moed om te zeggen wat veel "conservatieven" denken maar niet hardop willen toegeven: dat vrije en gemakkelijke echtscheiding de weg vrijmaakte voor de feministische revolutie. Vele jaren voor de jaren zestig was het de echtscheiding die de afbraak van het gezin in gang zette. "Voor het eerst", schrijft hij, "kon een burger zonder schuld ('no-fault'), die in zijn eigen huis zat en zich met zijn eigen zaken bemoeide - zonder dat er sprake was van enige wettelijke schuld - voor een rechtbank worden gedaagd en plotseling uit zijn huis worden gezet, permanent van zijn kinderen worden gescheiden, al zijn bezittingen en inkomsten worden afgenomen en zonder proces worden opgesloten."
Meestal vraagt vrouw scheiding aan
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, dienen vrouwen de overgrote meerderheid van de scheidingen in. De meest genoemde redenen zijn niet overspel of fysiek misbruik, maar subjectieve en niet nader omschreven redenen zoals "uit elkaar groeien" of "zich niet geliefd of gewaardeerd voelen". Vaak verlenen rechters echtscheidingen zonder enige reden ("no-fault" echtscheiding).
Beschamend dat christenen echtscheiding accepteren
Beschamend genoeg heeft een meerderheid van conservatieve katholieken en evangelische protestanten echtscheiding lange tijd omarmd als een betreurenswaardige maar aanvaardbare keuze voor een getrouwd stel. Deze overgave bezorgde de seksuele revolutie een waardevolle overwinning en ondermijnde alle latere gevechten in de cultuuroorlogen, waaronder die over anticonceptie, abortus, homoseksualiteit en nu transgenderisme.
Aanrader
Over het geheel genomen is The New Politics of Sex een goed geschreven, grondig onderzochte en opzienbarende samenvatting van de feministische oorlog tegen mannen en mannelijkheid. De genderoorlogen die we nu voeren zijn het eindspel van de Lange Mars van seksuele revolutionairen door onze cultuur. Stephen Baskerville's boek werpt het broodnodige licht op de doelen en methoden van deze revolutie. Het is niet te laat om terug te vechten. Sterker nog, we moeten als we het natuurlijke gezin en ons geliefde land van de ondergang willen redden.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org.
Voetnoten
- Friedrich Engels, De oorsprong van het gezin, van de particuliere eigendom en van de staat (1884).
- Simone de Beauvoir, The Second Sex (New York: Random House, 1952), p. 806.
- Michael Weiss and Cathy Young, Feminist Jurisprudence: Equal Rights or Neo-Paternalism? (Washington: Cato Institute, 1996).
- Stephen Baskerville, The New Politics of Sex (Kettering, OH: Angelico Press, 2017), p. 185.
- Rene Denfeld, The New Victorians (London: Simon and Schuster, 1995), p. 45; citeert Cheryl Clarke, This Bridge Called My Back.
Laatst bijgewerkt: 2 februari 2023 07:14