De diepste laag van de echtelijke liefde moet een belangeloze en verheven vriendschapsliefde zijn, (foto: Senior Living - StockSnap)
Feministen beweren dat de hedendaagse datecultuur kapot is. Traditie zou kunnen helpen.
Een artikel in The New York Times gaat over verkering. De auteur, Michal Leibowitz, schrijft weemoedig over uithuwelijking. Misschien, mijmert ze, is het tijd dat dit terug keert. Het artikel "Dating is broken. Going Retro Could Fix It" is niet bijzonder opbeurend. Het heeft een amorele en pseudo-praktische toon waarin traditionele praktijken slechts worden gepresenteerd als een alternatief voor de huidige patronen. Het lijkt te zeggen: "Als je dat niet leuk vindt, probeer dan dit. Als het voor jou werkt, is het allemaal goed."
Is traditionele verkering het antwoord?
Niemand aan de linkerzijde van het politieke spectrum kondigt een terugkeer aan naar de traditionele moraal en verkering. Wat ze zeggen is dat de alternatieven niet werken. De beloften van de seksuele revolutie van de jaren zestig zijn niet nagekomen. Als gevolg daarvan ondervinden veel jongeren gevolgen die levenslang kunnen zijn.
Het artikel in The New York Times stelt dat een deel van het antwoord op de huidige problemen ligt in het herstellen van traditionele patronen van partnerselectie. In de meeste samenlevingen was de keuze van een huwelijkspartner tot het begin van de twintigste eeuw minder individueel. De Kerk, gemeenschapsnormen, families en ouders waren veel meer betrokken.
Vóór de uitvinding van de auto bestond de verkering hoofdzakelijk uit bezoeken van de jongeman aan het huis van de jongedame en ontmoetingen op gemeenschapsevenementen. In beide gevallen was er nauw toezicht en leiding van de ouders en de gemeenschap.
Verkering in het verleden
Natuurlijk diende de hofmakerij in het verleden om de twee partijen te integreren in de familie en de samenleving. Het aanstaande paar ontmoette elkaar in de huizen van ouders en broers en zussen, wat ervoor zorgde dat de twee pasten als leden van de respectieve families. Mismatches die later tot echtscheiding zouden kunnen leiden, konden zo worden vermeden.
Het jonge paar zou elkaar ook kunnen ontmoeten in de kerk, op een gemeenschapsfeest of met een groep vrienden. Deze gelegenheden zouden de jonge man en jonge vrouw ook een kans geven om te integreren in sociale structuren die hen in hun latere leven zouden ondersteunen. Het zou hen in staat stellen hun plaats in de samenleving te vinden of onverenigbaarheden te zien die in een meer individuele omgeving misschien niet naar voren komen.
Binnen specifieke etnische gemeenschappen kan er ook een matchmaker tussenkomen. De schrijver van The New York Times spreekt veel over deze mensen - meestal oudere vrouwen die door ouders worden betaald om geschikte echtgenoten voor hun dochters te vinden. Deze mensen bieden begeleiding en ervaring om de juiste persoon te vinden.
Doen feministen een beroep op de traditie?
Traditionalisten zouden het artikel met ongeloof kunnen lezen. The New York Times is namelijk een promotor - misschien wel de belangrijkste promotor - van de extreem-linkse filosofie en de voortdurende seksuele revolutie. De krant is een openlijk pleitbezorger van de "woke" cultuur die de Amerikaanse en Europese samenlevingen teistert.
Dit opiniestuk pleit echter voor - of bespreekt tenminste serieus - een systeem van huwelijksselectie dat al een eeuw geleden grotendeels is afgeschaft. Decennialang hebben veel feministen betoogd dat het huwelijk zelf repressief is. Nu voelt deze jonge feministe het falen van de hedendaagse oppervlakkige relaties en kijkt naar het verleden. Hedendaagse feministen zetten vraagtekens bij de seksuele revolutie die hun moeders en grootmoeders zo hebben aangezwengeld.
Lees ook: De beste voordelen van het huwelijk zijn niet financieel
Bevrijding of vernedering?
Een deel van de verschuiving is het falen van de ‘vrije liefde’ om vrouwen te "bevrijden". Het feminisme van de late twintigste eeuw leerde dat seksuele activiteit zonder verbintenis een stap vooruit was voor vrouwen. Anticonceptie en abortus waren mechanismen waarmee vrouwen openlijk promiscue konden zijn zonder het risico te lopen dat kinderen hun carrière of dromen over "vervulling" zouden kunnen doen ontsporen.
Zo ging een generatie vrouwen de straat op en naar de zalen van het Congres om "reproductieve rechten" te eisen. De uitspraken van het Hooggerechtshof in Griswold v. Connecticut en Roe v. Wade gaven een officiële goedkeuring aan de idealen van de seksuele revolutie die vrouwen bevrijdde van oude praktijken zoals verkering.
Het duurde niet lang voordat er scheuren ontstonden in het nieuwe "vrije liefde" paradigma. Bijna onmiddellijk steeg het aantal mensen met seksueel overdraagbare aandoeningen. Relaties vielen uiteen en het aantal echtscheidingen steeg. In de jaren tachtig hadden veel vrouwen die carrière wilden maken spijt van hun beslissing om geen kinderen te nemen. Vrouwen leden zelf het meest onder hun ‘bevrijding’.
Tegenwoordig hebben veel feministen grote bedenkingen bij de filosofische uitgangspunten van de moderne feministen, die nogal schokkend kunnen zijn. Mevrouw Leibowitz verwijst naar boekenlange behandelingen van deze kwestie. Misschien wel de bekendste is Camille Paglia, wier boek Sexual Personae uit 1990 de tactiek van de feministische beweging openlijk in twijfel trekt. Het nieuwe boek van Louise Perry, The Case Against the Sexual Revolution, is net zo controversieel.
Geen van beide boeken is traditioneel te noemen. Beide auteurs blijven toegewijde feministes. Geen van beiden lijkt te begrijpen dat de "vrijheden" die zij verkondigen tot wanhoop leiden. Hun argumenten, zoals die in het artikel in de New York Times, zijn utilitair van aard - doe dit niet omdat het niet werkt.
Lees ook: Waarom kuisheid noodzaak is
Sterke families bouwen gezonde maatschappijen
De moderne wereld maakt antieke praktijken zoals gearrangeerde of geleide hofmakerij belachelijk. Ze hadden echter positieve resultaten. Dergelijke regelingen zorgden ervoor dat de nieuwe man en vrouw gemeenschappelijke achtergronden, verwachtingen en doelstellingen hadden. Ze besparen de betrokkenen tijd omdat de partijen duidelijk hun bedoelingen kenbaar maken. Het vermogen van de jonge man om zijn nieuwe vrouw te onderhouden was goed vastgesteld. Deze controle voorkwam enkele van de gevaren en het leed dat veel moderne huwelijken verslaat.
Hoewel niet alle huwelijken succesvol waren, leefde de overgrote meerderheid van de kinderen in stabiele gezinnen. Het is tijd om een gevoel van belang en veiligheid te herstellen in het verkeringsproces. Als zelfs links dit zegt, moeten de mensen opletten. De oude normen kunnen deel uitmaken van dit herstel. Kinderen hebben regels nodig en ouders die hen begeleiden bij het maken van goede keuzes. Het kiezen van een partner is een van de belangrijkste beslissingen in het leven. De moderne maatschappij aanbidt misschien de heiligdommen van individualisme en spontaniteit, maar dat zijn geen manieren om een solide gezin op te bouwen.
Dit artikel is eerder verschenen op tfp.org
Laatst bijgewerkt: 11 november 2022 16:37