Dr. André van Mol verzet zich wetenschappelijk tegen de transgender-waanzin. Bron afbeelding: Youtube / The Christian Post
Nieuw onderzoek: twee van de drie heeft spijt na 'geslachtsverandering'
"Het is niet bewezen dat transitiebevestiging veilig of effectief is op de lange termijn. Het vermindert het aantal zelfmoorden niet. Het herstelt geen geestelijke gezondheidsproblemen of trauma's. Minderjarigen kunnen geen geïnformeerde toestemming geven. De hersenen van kinderen zijn nog onvolgroeid en niet volledig ontwikkeld. Hun gedachten veranderen vaak. Ze zijn geneigd om risico's te nemen, ze zijn kwetsbaar voor groepsdruk en ze begrijpen de gevolgen op de lange termijn niet."
De mythe van "genderbevestigende zorg"
Deze beknopte diagnose komt van dr. Andre Van Mol, lid van het American College of Pediatrics en de American Academy of Medical Ethics. Hij richtte zich rechtstreeks op degenen die zowel financieel als ideologisch profiteren van het bieden van "geslachtsbevestigende zorg" aan adolescenten. "Genderbevestigende zorg" is de eufemistische uitdrukking die voorstanders van geslachtsveranderende medicijnen en operaties gebruiken voor het kwaad dat ze begaan. In hun ogen moeten kinderen zelf kunnen beslissen of ze een jongen of een meisje willen zijn. Alle anderen zouden de grillen van het kind als waarheid moeten accepteren en deze kinderen bij de naam moeten noemen die ze willen en de bijbehorende voornaamwoorden moeten gebruiken.
Valse verandering
Natuurlijk vergeten zulke "voorstanders" een aantal essentiële feiten, namelijk dat God elk menselijk wezen mannelijk of vrouwelijk maakt. Die keuze krijgt vorm via het natuurlijke proces bij de conceptie. Vervolgens vindt die keuze een echo in elk van de zesenveertig chromosomen in elk van de ruwweg dertig biljoen cellen in het volwassen menselijk lichaam. De enige aanpassingen die de dokters kunnen doen, zijn het uiterlijk, en zelfs die oppervlakkige veranderingen zijn zelden overtuigend.
Een succesvolle geslachtsverandering is onmogelijk
Uiteindelijk moet elke persoon die zich aan dit ontmenselijkingsproces onderwerpt onder ogen zien dat hun zoektocht om iets anders te worden mislukt is. Dan hebben ze twee keuzes. Ze kunnen de poppenkast voortzetten door nog meer schadelijke en krachtige medicijnen te slikken en nog meer pijnlijke, extreme en onsuccesvolle operaties te ondergaan. De andere keuze is om te accepteren dat ze verminkte versies van hun ware zelf zijn. Ze kunnen stoppen met de medicijnen. De voortdurende productie van normale hormonen door het lichaam zal ervoor zorgen dat bepaalde aspecten van het natuurlijke geslacht van de patiënt terugkeren, hoewel de snelheid waarmee dit gebeurt individueel en onzeker is. De chirurgische verminkingen zijn blijvend.
Doodlopende weg
Deze ongelukkigen worden "detransitioners" genoemd. In de inleiding van haar recente boek Detrans: True Stories of Escaping the Gender Ideology Cult, onderzoekt katholiek journaliste Mary Margaret Olohan hun benarde situatie. "Het woord beschrijft iemand die heeft geprobeerd om door middel van chirurgie of hormonale ingrepen zijn biologie te veranderen omdat hij gelooft, of wil geloven, of omdat hem is verteld dat hij in het verkeerde lichaam is geboren. En niets zal hen gelukkig of tevreden maken totdat ze die fout hebben rechtgezet." Natuurlijk mislukken de medicijnen en operaties, zoals het hoort. Ondanks de beloften van artsen en voorstanders is er geen manier waarop deze misleide jonge mannen daadwerkelijk vrouwen kunnen worden of andersom. De biologische inprenting, een weerspiegeling van de hand van God, is te sterk om opzij te worden gezet, hoe radicaal de "behandeling" ook is.
De zoektocht naar "detransitie"
Mary Margaret Olohan vervolgt. "Dus die persoon detransitioneert: Ze proberen het proces om te keren. Ze stoppen met het nemen van hormonen, ze draaien de operaties terug (voor zover dat mogelijk is) en ze proberen om te gaan met de mentale en fysieke gevolgen van zulke brute ingrepen in de fysiologie en anatomie van het menselijk lichaam." Degenen die de hormonen en operaties promoten en er hun voordeel mee doen, willen iedereen doen geloven dat overgangen zeldzaam zijn. Ze paraderen met hun "succesverhalen", zoals eenmalig realityshowpersoon Jazz (née Jared) Jennings, die breeduit lacht op de cover van het boek Being Jazz: Mijn leven als (transgender) tiener. Het boek is door Amazon uitgekozen als "beste jongvolwassene"-boek. Dergelijke verhalen zijn echter schaars. Objectievere bronnen, zoals de hierboven geciteerde dr. Van Mol, vertellen heel andere verhalen, net als de jongeren die in Detrans worden beschreven.
Wegversperringen voor het vinden van objectief bewijs
Toch blijft er een serieuze en belangrijke vraag over: wat is de verhouding tussen degenen die tevreden zijn met hun behandeling en het aantal dat spijt betuigt? Zulke cijfers zijn om minstens twee redenen moeilijk te verkrijgen. Ten eerste hebben de mensen met toegang tot de werkelijke patiënten - de artsen - er belang bij om hun werk als succesvol te promoten. Nadat de chirurgen alles hebben gedaan wat ze kunnen, moeten zelfs de hormoontherapieën van een tevreden patiënt levenslang doorgaan. Dat betekent dat elke patiënt nog jarenlang, misschien wel tientallen jaren, inkomsten zal genereren voor de artsen en de farmaceutische bedrijven.
Psychisch aspect
Ten tweede heeft de mens een hekel aan het toegeven van fouten of mislukkingen. De beslissing om "over te stappen" is per definitie moeilijk. Het gaat vaak gepaard met het verlies van vrienden en de afkeuring van familieleden. Zelfs als iedereen om de patiënt heen de zogenaamde verandering steunt, zijn er nog steeds enorme en weinig bekende psychologische kosten voor de individuen, die in feite allemaal een belangrijk deel van hun eigen fysieke, mentale en emotionele zelf verloochenen. Als je door al die stress heengaat, kun je het proces niet zomaar afdoen als een vergissing. Bij veel - misschien wel de meeste - mensen zou de neiging tot zelfrechtvaardiging je dwingen om te doen alsof alles goed ging, zelfs als dat niet zo was. De gemakkelijkste optie zou kunnen zijn om het onderwerp te vermijden.
Verzekeringsgegevens onthullen belangrijke informatie
Hoe kunnen onderzoekers dan een reeks cijfers verkrijgen die een objectief verband leggen tussen het aantal patiënten dat hun transitie als geslaagd beschouwt? Onderzoekers in Duitsland bedachten een geavanceerde manier om dergelijk bewijs te verkrijgen: verzekeringspapieren. Op het eerste gezicht lijkt een dergelijke aanpak op zijn best twijfelachtig. Pas bij nader onderzoek wordt de wijsheid ervan duidelijk. Net als de meeste West-Europese landen heeft Duitsland een gesocialiseerd gezondheidszorgsysteem. Dat betekent dat de betaling voor alle gedekte medische aandoeningen, waaronder geslachtsveranderingen, via één enkele overheidsstructuur verloopt. Daarom genereren tevreden patiënten betalingen aan artsen en klinieken voor de rest van hun leven. Deze betalingen stoppen zodra ontevreden patiënten hun vruchteloze zoektocht opgeven om een andere aard aan te nemen. De vraag wordt relatief eenvoudig: hoeveel patiënten stoppen op een bepaald moment met hun behandeling?
Bijna tweederde ziet af van behandeling
The Daily Signal heeft het rapport doorgenomen en de bevindingen samengevat. "Onderzoekers ontdekten dat in totaal 63,6% van de kinderen en adolescenten met een trans-identificatie afzagen van hun klinisch bevestigde genderdiagnose en 'slechts 36,4% had na vijf jaar een bevestigde diagnose [genderidentiteitsstoornis]'." Dus bijna twee op de drie patiënten gaven de behandeling op. Als we dieper kijken, zien we interessante patronen achter de algemene cijfers. "De groep die het vaakst van gedachten verandert zijn 15-19-jarige vrouwen, met 72,7% die afhaakt. Maar een meerderheid (50,3%) van de jonge mannen die op volwassen leeftijd tot hun transgenderidentiteit kwamen (mannen in de leeftijd van 20-24 jaar) stopte ook binnen vijf jaar."
Weerstand neemt toe
Hoewel exacte cijfers moeilijk te verkrijgen zijn, beschouwen veel onderzoekers adolescente vrouwen als de meest waarschijnlijke groep die een geslachtsverandering overweegt. Toch ziet volgens deze cijfers bijna driekwart van hen uiteindelijk af van de procedure. Deze cijfers zouden iedereen die zich meer zorgen maakt over de geestelijke, emotionele en lichamelijke gezondheid van kinderen dan over de lhbt-agenda, onmiddellijk tot nadenken moeten stemmen. In combinatie met de onthullingen van het baanbrekende Cass Review in Groot-Brittannië, wordt het pleidooi om af te zien van dergelijke experimenten met het opofferen van kinderen steeds sterker.
Dit artikel was eerder gepubliceerd op tfp.org
Laatst bijgewerkt: 16 oktober 2024 11:51
