Het wokisme, een gevaarlijke ideologie
In een interview met Valeurs Actuelles durft de filosofe Bérénice Levet te benoemen dat het wokisme "in de eerste plaats, net als het marxisme, een ideologie is" en dat moet gezegd worden.
Oproep tot dissidentie
In haar nieuwe essay Le Courage de la dissidence (De moed van dissidentie), lanceert ze een levendige oproep: om een tegenoffensief te ondernemen om “te strijden tegen de afbraak van een werkelijkheid die verstrikt wordt in een simplistische identiteit. Terwijl we weigeren om een zeer hoog en genereus idee van de mens op te offeren". Zij nodigt ons uit om ons het "genie van de incarnatie", dat ons in staat stelt de basis van onze beschaving te behouden, opnieuw toe te eigenen.
Lees ook: EO schudt christelijke veren definitief af en gaat ‘woke’
‘Bekering’ tot het wokisme
Wij delen hier enkele fragmenten uit het interview. Bérénice Levet begint met het prijzen van de moed, deze "mooie en nobele morele en politieke deugd die helaas ernstig ontbreekt" tegenover het wokistische offensief. "In plaats van weerstand te bieden, worden we in volle vaart bekeerd, sector na sector”, betreurt ze. Onder wokisme verstaan wij het offensief van bepaalde identiteiten, seksuele, gender- en raciale identiteiten in het openbare, politieke, intellectuele en culturele leven.
De grote blanke boeman
Het lijkt dus op vele manieren op het 21e eeuws communisme. Wokisme is allereerst, net als marxisme, een ideologie, een Groot Verhaal waar de werkelijkheid zich gewillig of met geweld aan moet conformeren. En wat zegt deze ideologie? Het verhaal van een Westen dat volledig wordt belichaamd door de figuur van de blanke heteroseksuele katholieke of joodse man, gedreven door de exclusieve passie om alles te domineren wat niet naar zijn beeld is: vrouwen, zwarten, homoseksuelen, transgenders, moslims en, de laatste toevoeging aan de lijst, de natuur en de dieren," legt de filosoof uit.
Antiwesterse kruistocht
"Het wokisme bestaat dus, en het is essentieel om het goed te begrijpen, uit een krampachtige en onstuitbare kruistocht tegen de westerse beschaving. Onderverdeeld in verschillende clusters (feminisme, antikolonialisme, ecologie, enz.) werkt het naar ditzelfde doel toe. Het heeft het ideologische karakter van het communisme," zegt ze. “Het heeft ook het terroriserende karakter, een echte gedachten- en spraakpolitie. Opgezet als een tribunaal geeft het uitspraken, censureert en veroordeelt het tot de sociale dood; het herschrijft de geschiedenis, 'wist' en 'schrapt' werken die het 'aanstootgevend' acht."
De strijd der interpretaties
Een ander belangrijk punt dat aan de orde wordt gesteld: "De Woke-stroming wordt versterkt door onze zwakheden, onze twijfels, onze ‘dubbelzinnigheid’ (...), en in de eerste plaats door ons geheugenverlies en ons slechte geweten: al meer dan veertig jaar lang ontnemen we de mensen niet alleen meer de kans om de Westerse beschaving te leren kennen en lief te hebben, maar, erger nog, stellen we haar terecht. De uitdaging is groot," waarschuwt de filosofe. Wokisme dreigt de strijd der interpretaties te winnen. Ik noem een bijzonder belangrijk voorbeeld: de ultimatums die regelmatig tot ons worden gericht en die ons de keuze laten tussen het verwijderen van de standbeelden van onze grote mannen en het aanbrengen van zogenaamde pedagogische etiketten. In werkelijkheid geven die slechts een verwrongen lezing van het verleden zijn en grenzen zij aan historiografisch revisionisme."
Lees ook: RIVM op de woke-toer met “zwangere mensen”
Robuuste en dissidente zielen
Maar, benadrukt Bérénice Levet, "dankzij het verleden weten we uit ervaring dat een andere wereld dan waarin we leven mogelijk is, weten we dat de mens voorbestemd is voor een nobelere bestemming dan het verheffen van zijn identiteit en het opeisen van zijn "rechten”. De deugden van nostalgie (...) zijn het vormen van robuuste, dissidente zielen. Ze besluit met een opmerkelijke reflectie: “Onze nationale identiteit is het mooie, genereuze en verheffende voorstel om een ander leven te leiden dan het eigen leven, maar het veronderstelt dat we kracht, vitaliteit en glans geven aan onze nationale persoonlijkheid, met alles wat het woord zegt over karakter en vastberadenheid. Er is geen soevereiniteit zonder wil en geen wil zonder een levendig en trots zelfbewustzijn."
Dit artikel verscheen eerder op avenirdelaculture.info
Laatst bijgewerkt: 31 januari 2023 14:20