“Ik had zo’n mooi leven”, snikt een 45-jarige zwaar depressieve Patrick. Hij was een van de mannen die voor zijn leven getekend was door zijn geslachtsverminkende operatie. De afbeelding is ter illustratie en niet van Patrick.
Spijtoptanten van geslachtstransitie aan het woord: “Laat je niet opereren. Doe het niet”
Transitiespijt: Er komen steeds meer verhalen naar boven van mensen die uit eigen ervaring vertellen over de duistere werkelijkheid die achter de regenboogvlaggen schuilt. In een nieuwe aflevering van de documentaireserie Powned of view komen drie zogenaamde ‘de-transitioners’, mensen die vroeger als transgender geleefd hebben, inclusief operatie, aan het woord. Hun meelijwekkende verhalen van spijt, verdriet en pijn worden door de o-zo-tolerante lhbt-lobby niet geduld. Die zien het als een bedreiging van hun satanische narratief.
Homoseksueel
Het eerste slachtoffer dat aan het woord komt is een 45-jarige man die Patrick heet. Hij leefde een tijdje als ‘Patricia’, maar kwam erachter dat het een leugen was. “Het wordt nooit echt”, vertelt hij tegen Powned. De oorspronkelijke reden dat hij als vrouw door het leven wilde gaan had volgens hem te maken met een bepaalde seksuele obsessie. Hij leefde vóór zijn transitie een praktiserende homoseksuele levensstijl van zijn 16e tot zijn 26e. Hij had naar eigen zeggen een “dubbelleven”.
“Het wordt nooit echt”
Na verloop van tijd besluit hij als ‘Patricia’ door het leven te gaan. Na twee jaar ondergaat hij een geslachtsverminkende operatie. Daar heeft hij inmiddels al lange tijd enorme spijt van. “In feite zit ik nú gevangen in het verkeerde lichaam. Mijn behuizing klopt niet meer”, vertelt hij. Ook in medisch opzicht ervaart hij grote problemen rond zijn verminkte geslachtsdeel. In de uitzending noemt hij een aantal meelijwekkende kwalen waar hij dankzij die ingreep mee te kampen heeft. “Het is soms net of er een gloeiendheet strijkijzer tussen mijn benen doorgaat”.
“Zijn leven is helemaal kapotgegaan”
Door wat hij hierdoor dagelijks moet doorstaan is zijn leven erg zwaar. “Ik heb nergens meer plezier in. Het zijn zwartgallige dagen voor me.” Hij durft al zes jaar zijn huis niet meer uit. Zijn kapotte lichaam beschrijft hij als een gevangenis. “Ik had een mooi leven”, snikt hij. Aan het einde van de aflevering wordt bekendgemaakt dat hij vlak na het interview onverwachts is overleden. Volgens zijn pleegvader waar hij zijn laatste jaren woonde is zijn leven door de transitie “een verschrikking geworden… zijn leven is helemaal kapotgegaan.” Hij neemt het de artsen kwalijk dat zij het transitieproces voor Patrick “hebben verheerlijkt”.
‘Op school hoorde ik dat trans-zijn een ding was’
Ook de 28-jarige Lucy komt aan het woord. Twee jaar geleden begon ze aan haar de-transitie nadat ze een aantal jaren als ‘man’ had geprobeerd te leven. “Ik was elf jaar oud toen ik te horen kreeg dat ‘trans-zijn’ een ding was.” Op school, specifiek tijdens seksuele voorlichting, hoorde ze over deze leugenachtige mogelijkheid. Zoals veel meiden had ze moeite met haar veranderende lichaam. Naar eigen zeggen wilde ze “ontkomen aan het lot van een vrouw die niet goed genoeg is als vrouw”. Ze vond zichzelf niet vrouwelijk genoeg. Haar verhaal doet denken aan die van de Amerikaanse Chloe Cole, een van de meest uitgesproken tegenstanders van ‘geslachtstransities’, vooral bij kinderen.
In transitie
Op haar twaalfde maakt Lucy haar transitiewens bekend. Als ze negentien is worden haar borsten verwijderd, alsook haar baarmoeder en eierstokken. De grote littekens op haar borst getuigen hier nog altijd van. Ze is nooit een man geworden, maar nu is ze ook bijna geen vrouw meer. Ze beschouwt haar lichaam nu als een levend ‘medisch experiment’. Nu, lange tijd na de operatie, zegt ze een kinderwens te hebben. Dat die wens nooit in vervulling zal gaan ervaart ze als erg zwaar. “Als ik maar één eierstok had… eentje… had ik maar een ei, of twee”, zegt ze, vechtend tegen de tranen.
“Ik vecht voor mijn trans-familie”
Desondanks steunt ze de transbeweging nog steeds. Ze voelt zich nog steeds met hen verbonden: “ik vecht voor mijn trans-familie”. Volgens haar horen mensen met transitiespijt ook onderdeel te zijn van het lhbt-verhaal. In plaats van zich in te zetten voor het tegengaan van geslachtsverminking, wil ze dat het voor anderen mogelijk blijft. Het heeft alleen ‘voor haar’ niet de gewenste uitwerking gehad, lijkt de beredenering. Zelfs haar eigen verminkte lichaam heeft haar kennelijk niet kunnen overtuigen van de leugenachtige gruwelijkheid van geslachtsoperaties.
Depressie
Dat is niet het geval bij de Britse Ritchie die een tijdje als ‘Abby’ leefde. Zijn leven als ‘vrouw’ was volgens hem doodvermoeiend: ‘alsof ik steeds een kostuum aan moest doen’. Hij werd als jongeman geplaagd door homoseksuele verlangens, maar hij wilde niet als homoseksueel door het leven gaan. Toen hij over de ‘mogelijkheid’ hoorde van mensen die in het ‘verkeerde lichaam zijn geboren’, dacht hij bij zichzelf dat dat ook voor hem gold. Hij worstelde in die tijd ook met mentale problematiek en depressie.
Lees ook: Nederlander klaagt gender‘kliniek’ aan: ‘overhaast transgender verklaard’
Genderkliniek praatte op hem in
In de genderkliniek was dat dan ook de enige conclusie die de kwakzalvers aan hem opdrongen: “Nee, je bent trans. Alles wat je zegt, is omdat je trans bent. Er is geen andere verklaring.” Op een gegeven moment gaat hij onder het mes. Dit heeft hij lang geprobeerd tegen te houden, maar de artsen bleven aandringen. ‘Ze pushten me steeds in die richting’, vertelt hij aan Powned. Ze praatten op hem in dat het verwijderen van zijn geslachtsdeel zijn leven makkelijker zou maken: “Het werd aangeprezen als ‘gemak’. Het zal je leven makkelijker maken”.
“Iedere dag spijt”
Maar al snel komt hij erachter dat hij een gruwelijke fout heeft gemaakt: “ik heb er iedere dag spijt van… dit kan ik niet meer terugdraaien”. Vóór de operatie werd hem verteld dat hij een vrouwelijk geslachtsdeel zou hebben, maar dat bleek misleidend: “Ik heb een omgekeerd [mannelijk geslachtsdeel] dat van binnen zit, geen [vrouwelijk geslachtsdeel]”. Het hele gebied is bovendien “volkomen gevoelloos”. Dat mensen het tegendeel wordt voorgehouden is volgens Ritchie “gestoord” en “obsceen”. Hij windt er geen doekjes om: “er zit een gat in mijn kruis, en niets meer”. Het feit dat hij nu zo verminkt is beschrijft hij als een “wrede vloek” die hij over zichzelf heeft uitgeroepen.
“Laat je niet opereren. Doe het niet”
Ritchie wil met zijn verhaal het in de-transitie gaan onder de aandacht brengen. “Het maakt je niet extreemrechts of hoe je dat ook noemt.” Hij is niet de enige. “Het is een grote groep”, zegt hij. Daar is ook Patrick het mee eens: “Wij zijn maar het topje van de ijsberg”. Ritchie wil dat mensen die een transitiewens hebben worden gewezen op de gevaren en de complicaties. “Veel mensen worden misleid, denk ik. En ik weet niet waarom. Waarom mag ik niet zeggen: laat je niet opereren. Doe het niet.”
Noodoproep
Dat Powned hier een documentaire over maakt is een goede zaak. De horrorverhalen van de spijtoptanten spreken boekdelen over de voorspelbare, gruwelijke gevolgen van D66-beleid dat zich verzet tegen Gods scheppingsontwerp. Laten we hopen dat dit bijdraagt aan een omwenteling in Nederland, in navolging van Zweden en het VK: een breuk met de 'Dutch approach'. Toch is dat slechts het begin van een oplossing. De daadwerkelijke oplossing van het probleem is een terugkeer naar God en Zijn geboden.
--
Een principieel, niet een persoonlijk standpunt
Dit artikel heeft als doel het verdedigen van het huwelijk, het gezin en de moraal volgens de katholieke leer. Op geen enkele manier is het onze bedoeling personen te belasteren. Wij oefenen simpelweg onze vrijheid uit als kinderen van God (Rom. 8:21), zodat "iedere tong zou belijden tot glorie van God de Vader, dat Jezus Christus de Heer is." (Fil. 2:11).
Laatst bijgewerkt: 18 oktober 2024 12:25