Waarom kinderen niet van de staat zijn
Het staatsonderwijs, tegenwoordig bijna geheel gecontroleerd door de overheid, is één van de vele voorbeelden van de voortdurende aanval op de positie van ouders. In een recent debat liet een Amerikaanse politicus per ongeluk de waarheid uitlekken. "Ik laat ouders niet in scholen komen om er boeken weg te halen en hun eigen beslissingen te nemen. Ik vind niet dat ouders scholen moeten vertellen wat ze moeten onderwijzen."
“De overheid weet wat goed is voor uw kind”
Vervolgens herhaalde hij zijn punt. "Luister, we hebben een onderwijsraad die samenwerkt met de lokale schoolbesturen om het leerplan voor onze scholen te bepalen. Je wilt niet dat ouders in elk schooldistrict op komen dagen en ons zeggen: 'Dit is wat hier onderwezen moet worden' en: 'Dit is wat hier onderwezen moet worden'." Met andere woorden, de overheid weet beter wat goed is voor kinderen dan hun ouders.
Privacy als wig tussen ouders en hun kinderen
In Californië paste gouverneur Gavin Newsom hetzelfde idee toe, van de overheid die weet wat goed is voor uw kinderen, op een nog kritieker onderwerp toen hij "Assembly Bill 1184" in een wet omzette. Deze wet wordt samengevat op een officiële website van de staat Californië. Het zal “zorgverzekeraars of ziekenfondsen verbieden om van een (mee)verzekerde persoon te verlangen dat hij de verzekeringnemer, de hoofdverzekerde of een andere verzekerde persoon toestemming verkrijgt om gevoelig liggende zorgverlening te ontvangen. Ook mag de zorgverzekeraar niet verlangen dat toestemming wordt gevraagd om een declaratie in te dienen voor gevoelig liggende diensten, als de (mee)verzekerde persoon het recht heeft om in te stemmen met de zorghandeling".
Geslachtverandering en abortus zonder medeweten van ouders
In gewone taal betekent dit dat (mee)verzekerde kinderen zonder medeweten van hun ouders gevoelig liggende behandelingen mogen ondergaan. De "gevoelig liggende diensten" omvatten "seksuele en reproductieve gezondheidszorg" en "genderbevestigende zorg". Verzekeringsmaatschappijen mogen dus niet aan verzekeringnemers - meestal ouders – laten weten dat een kind een abortus ondergaat of een zogenaamde geslachtsverandering laat uitvoeren. Dit dwingt ouders te betalen voor deze behandelingen die hun kinderen blijvend zullen schaden - zelfs zonder dat ze daarover van tevoren op de hoogte worden gesteld.
Roekeloze wetgeving
Een Democraat uit San Francisco, afgevaardigde David Chiu, heeft de nieuwe wet opgesteld. Hij stelde dat Obamacare toestaat dat kinderen tot hun 26e levensjaar op de polis van hun ouders meeverzekerd blijven. De verzekeringsmaatschappijen zouden de privacy van die kinderen schenden door die informatie met de ouders te delen. ABC News citeerde hem. "Deze schending van de privacy heeft hen in een verschrikkelijke en in sommige gevallen zelfs gevaarlijke positie gebracht." Niets in het wetsvoorstel maakt echter een onderscheid tussen kinderen die de wettelijke volwassenheid hebben bereikt en kinderen die dat nog niet zijn. Het maakt niet uit of het kind twaalf of vijfentwintig jaar oud is. Ouders worden niet op de hoogte gebracht. Alle sentimenten en daden van deze politici liggen logisch in lijn met al lang bestaande marxistische doelen.
Anti-familie Marxisten
Hertog Paul van Oldenburg vatte de marxistische doelen goed samen bij een lezing in 2017: "De vernietiging van het traditionele gezin is een hoofddoel van de communistische beweging. De eerste seksuele revolutie werd gelanceerd door Vladimir Lenin, met wetten die echtscheiding (1918), abortus (1920) en euthanasie (1922) legaliseerden. Lenin schafte de oude wetten betreffende seksuele relaties af, waardoor ook homoseksuele activiteiten in Rusland werden gelegaliseerd. In De Oorsprong van het Gezin, Privé Eigendom en de Staat beweert Friedrich Engels dat in het monogame huwelijk en het gezin de wortel van alle kwaad ligt, namelijk het idee van 'mijn' (mijn vrouw, mijn man), dat aanleiding geeft tot het privé-eigendom van de productiemiddelen (kapitalisme) en, later, tot het privé-eigendom van het gezag (de staat).”
Lees ook: Bank gaat woke: kritiek op transgenderisme verboden
De strijd tegen het monogame huwelijk en het gezin
Friedrich Engels stelt in zijn boek promiscue seksuele omgang voor, en zelfs incest, als een middel om het idee van de familie, gebaseerd op ‘bloedverwantschap’ te doorbreken, en het te veranderen in het idee van losstaande ‘koppels’ of ‘paren’, om zo de mensheid door het loslaten van de familiebanden naar het 'volgende hogere niveau van de maatschappij' te leiden." Voor de marxist zijn het gezin en de familie dus belemmeringen voor het creëren van een egalitair "arbeidersparadijs". Afgevaardigde McAuliffe en gouverneur Newsom zijn dan misschien niet letterlijk marxisten, het effect is hetzelfde. Karl Marx zou hun politieke ideeën toejuichen.
Lees ook: Thuisles over seksualiteit: ‘Laat ouders niet meeluisteren’
Plichten van kinderen
Niets staat verder af van de traditionele westerse opvatting van het gezin. Deze is gebaseerd op de christelijke leer over het gezin heeft wortels in zowel de natuurwet als in de Tien Geboden. We zien de plichten van kinderen tegenover hun ouders in het bekende gebod "Eer uw vader en uw moeder." (Zie Deuteronomium 5:16.) Een katholieke catechismus legt uit: "Het vierde gebod gebiedt ons onze ouders te eren, lief te hebben en ze te gehoorzamen in alles wat geen zonde is."
Plichten van ouders
De plichten van ouders ten opzichte van kinderen zijn gebaseerd op de natuurwet. Thomas van Aquino schrijft: "Want een kind is van nature een deel van zijn vader: dus in het begin is het niet gescheiden van zijn ouders wat zijn lichaam betreft, zolang het in de schoot van zijn moeder is gewikkeld; en later na de geboorte, en voordat het gebruik kan maken van zijn vrije wil, is het gewikkeld in de zorg van zijn ouders, die als een geestelijke schoot is ... volgens de natuurwet is een zoon, tot hij tot de leeftijd van verstand komt, onder de hoede van zijn vader. Daarom zou het in strijd zijn met de natuurlijke gerechtigheid als een kind, voordat het tot verstand is gekomen, aan de hoede van zijn ouders zou worden onttrokken, of als aan het kind iets zou worden gedaan tegen de wil van zijn ouders". Die "zorg van de vader" (ouders) strekt zich uit tot alle aspecten van het fysieke en morele welzijn van het kind.
Lees ook: De sublieme roeping van de moeder als hart van het gezin
Het gezin als Goddelijke instelling
De Catholic Encyclopedia (1907-1912) legt de plaats van het gezin in het Nieuwe Testament uit. "Christus herstelde niet alleen het gezin in zijn oorspronkelijke vorm als iets heiligs, blijvends en monogaam, maar verhief ook het contract waaruit het voortkomt tot de waardigheid van een sacrament, en plaatste zo het gezin zelf op het niveau van het bovennatuurlijke. Het gezin is heilig omdat het met God moet meewerken door kinderen voort te brengen die voorbestemd zijn om de aangenomen kinderen van God te zijn, en door hen op te voeden voor Zijn koninkrijk. De verbintenis tussen man en vrouw moet duren tot de dood (Mattheüs 19:6 e.v.; Lucas 16:18; Marcus 10:11; 1 Korintiërs 7:10). Dat dit de hoogste vorm is van de echtelijke verbintenis, en de beste regeling voor het welzijn zowel van het gezin als van de samenleving ....".
Onrechtvaardige en onjuiste veronderstellingen
Onze politici gaan dus lijnrecht tegen de essentie van het gezin in, als zij spreken over de "gevaarlijke positie" van een kind als zijn medische informatie bekend zou worden bij zijn ouders. De ouders zijn immers de aangewezen opvoeders en zorgdragers voor hun kinderen. Er zijn inderdaad ouders die hun kinderen niet goed behandelen, en de overheid heeft een wettelijke taak om kinderen in zulke wanhopige situaties te beschermen. Zulke ouders zijn echter zeer zeldzaam in vergelijking met diegenen die hun kinderen liefhebben en voor hen zorgen. Het idee dat de overheid alle kinderen moet opvoeden, omdat er een paar ouders zijn die hun kinderen verwaarlozen of slecht behandelen, is onrechtvaardig tegenover zorgzame ouders en hun kinderen.
'Noem me dan hun naam'
Een vader confronteerde eens een progressieve ambtenaar met de volgende woorden: "U kunt niet net zoveel van mijn kind houden als ik." De ambtenaar antwoordde, "Ja, dat kan ik wel!" "Oh?" antwoordde de vader, "Als u zoveel van ze houdt, noem me dan hun naam." De ambtenaar moest schaapachtig het antwoord schuldig blijven.
Dit artikel verscheen eerder in het Engels op returntoorder.org
Laatst bijgewerkt: 12 oktober 2022 09:21