Het gezin is de hoeksteen van de samenleving
Waarom je moet weten wat een gezin is voordat je gezinnen kunt helpen
Als er verkiezingen voor de deur staan, gaan politici roepen om vergaande maatregelen om het gezin te helpen. Er wordt hartstochtelijk gesproken over armoede, stagnerende lonen en gezondheidszorg. Er zijn talloze pleidooien voor geld en programma's voor hen die gebrek lijden.
Oppervlakkig helpen
Er is niets mis met het helpen van het gezin. Maar de progressieve moderne visie op het gezin is oppervlakkig en verarmd. Ze is gebaseerd op emotionele oproepen en persoonlijke, soms schrijnende verhalen, overgoten met politiek correcte retoriek over sociale (on)rechtvaardigheid. Doorspekt met woorden als "systemisch", “gelijktrekken” en "vernieuwing", zullen de voorgestelde oplossingen de zaken alleen maar erger maken.
Een verkeerde visie op een gezin
Het grootste probleem is dat de meeste moderne politici, vooral die uit linkse hoek, het gezin zien als een verzameling individuen waarin ieder lid zijn of haar persoonlijke bevrediging, ontplooiing en ontwikkeling zoekt. Het gezin wordt dan gezien als een tijdelijke regeling, waarin de partijen zich naar believen verenigen of scheiden. Het etiket "gezin" wordt op elke losse verzameling geplakt, ook zonder het huwelijk of tussen hetzelfde geslacht. Het kan van toepassing zijn op degenen die abortus en anticonceptie praktiseren of scheiden. En ja, het kan zelfs verwijzen naar wat gewoonlijk een traditioneel gezin van vader, moeder en kinderen wordt genoemd. Inderdaad, zo is een "gezin" wat de deelnemers eraan willen dat het is.
Helpen is goed, maar wie en hoe?
Nogmaals, er is niets mis mee om het gezin te helpen. Maar iedereen moet het eerst eens zijn over wat een gezin is. De meeste verzamelingen van mensen die door links als gezin worden beschouwd, zijn geen gezin. Het zijn inderdaad verzamelingen van individuen die de voorwaarden voor stabiele relaties ontberen. Een dergelijke appels met peren vergelijkende visie maakt het onmogelijk om rationeel gezinsbeleid te voeren.
Eenzijdigheid uitgedrukt in geld
Voorstellen om deze zogenaamde gezinnen te helpen zullen dus onvermijdelijk economisch zijn, omdat dit de enige manier is waarop allen gelijk behandeld kunnen worden. Een moreel oordeel over deze groeperingen is daarom ook niet toegestaan. De onontkoombare tekortkomingen van niet-gezinsverbanden moeten worden opgevangen in de vorm van overheidsprogramma's en subsidies. De New York Times-columnist Paul Krugman merkt bijvoorbeeld op dat "andere ontwikkelde landen gemiddeld ongeveer drie keer zoveel uitgeven als Amerika om gezinnen te helpen." Zijn beoordeling is het typische gebruik van geld als maatstaf voor succes, niet de morele atmosfeer die in het gezin wordt gecreëerd.
Misbruik van plaatjes van het traditionele gezin
De tragedie van het progressieve "gezins"beleid is echter haar wrede tegenstrijdigheid. Politici maken graag misbruik van de warme, gezellige beelden van het traditionele gezin als achtergrond voor hun beleid. Zij zullen beelden van vaders en moeders oproepen die worstelen om te overleven met stagnerende lonen in een gezins-vijandige wereld. Zij zullen beelden oproepen van kinderen uit arme maar functionele gezinnen die het moeilijk hebben en die achterop raken door de onrechtvaardigheden van het leven. Ze zullen het hebben over het bezitten (of met subsidie kunnen huren) van een huis, over een meer vervuld leven en over een betere toekomst voor de volgende generatie.
Gezinnen met vader en moeder de beste basis
Er is niets mis mee om deze families te helpen. Gezinnen die functioneel zijn, waar vader en moeder bij elkaar zijn en in één huis wonen met de kinderen, hebben echter het minst waarschijnlijk de hulp van gezinsbeleid of overheidssteun nodig. "Een kind zal de beste resultaten zien in de kindertijd en volwassenheid als ze wordt opgevoed door beide biologische ouders waarbij die ouders met elkaar getrouwd zijn," schrijft Timothy Carney in zijn boek Why Some Places Thrive While Others Collapse.
Lees ook: Thuisles over seksualiteit: ‘Laat ouders niet meeluisteren’
Succes-sequentie
Carney schrijft over wat sociologen de succes-sequentie noemen van 1. het afmaken van de middelbare school, 2. het zoeken van een baan en 3. trouwen alvorens een baby te krijgen - het doen van deze drie dingen geeft zo goed als een garantie dat gezinnen niet in armoede hoeven leven. Slechts drie procent van deze paren komt in armoede terecht.
Beste gezinsbeleid door het gezin zelf
Studie na studie bevestigt dat traditionele gezinnen leiden tot minder delinquentie, criminaliteit, ziekte, drugsgebruik, seksuele promiscuïteit en stress. Het beste gezinsbeleid wordt door het gezin zelf gevoerd. Degenen die de door progressieve politici en beleidsmakers aangeboden "gezinshulp" nodig hebben, zijn niet-gezinsverbanden die stabiliteit en orde ontberen.
Het gezin op basis van het levenslange huwelijk
De enige echte gezinspolitiek moet gebaseerd zijn op de gedachte dat het ware gezin gegrondvest is op het huwelijk. Het huwelijk is de vereniging van één man en één vrouw, met uitsluiting van alle anderen, in een duurzame, onverbrekelijke levensgemeenschap met als doel de voortplanting van het menselijk ras. Buiten dit gezinsideaal bestaat er geen gezin, maar slechts een verzameling individuen - die vaak dringend behoefte hebben aan hulp en medeleven.
Ondermijning van het gezin
Hoewel linkse politici de beeldspraak van het gezin mogen gebruiken om hun beleid te promoten, ondermijnen zij dit gezinsideaal op honderd manieren. De liberale cultuur doet dit door het bevorderen en algemeen aanvaarden van echtscheiding, samenwonen en promiscuïteit, waardoor de stabiele eenheid die nodig is voor het huwelijk wordt vernietigd. De wijdverbreide praktijk van anticonceptie en abortus frustreert het voornaamste doel van het huwelijk: voortplanting. Een extreem individualisme holt het gevoel van familiegemeenschap uit en vervangt het door eigenbelang en bevrediging.
Gebrek aan een morele koers
Al deze schadelijke invloeden worden weerspiegeld in de wetten, instellingen, gewoonten en bedrijfsmodellen van de natie. Nog tragischer zijn ze terug te vinden in de verwoeste levens van talloze individuen die zich op drift bevinden in een wrede en harteloze wereld. Het ergste van alles is dat de progressieve agenda weinig doet om dergelijke niet-gezinsverbanden te ontmoedigen, ondanks hun desastreuze resultaat.
Lees ook: Kind uit één vader, en een moeder die zijn moeder niet is
Niet willen toegeven
Natuurlijk kunnen progressieve politici de voordelen van het echte gezin kennen. Zij kunnen de statistieken en studies net zo gemakkelijk lezen als degenen die voor het gezin opkomen. Zij zien het rampzalige verval van de Westerse sociale orde. Sterker nog, zij ervaren de effecten ervan in hun eigen leven en familieleden. En toch willen zij niet toegeven dat er duidelijk behoefte is aan de terugkeer van het traditionele gezin als een middel om de orde in de samenleving te herstellen.
Blind voor moraal
Deze halsstarrigheid komt voort uit hun weigering om de crisis in morele termen te benaderen. Linkse mensen weten dat elke morele overweging consequenties met zich meebrengt die hen zullen dwingen hun leven drastisch te veranderen. Zij zullen gedwongen worden de cultuur, die de illusie van eindeloos genot belooft, aan de kaak te stellen.
Afwijzing van objectieve moraliteit
Bovendien zullen zij anderen moeten overtuigen om hun leven te veranderen. Linkse mensen zullen moeten toegeven dat lijden en opofferingen deel uitmaken van de menselijke ervaring die allen moeten omhelzen als zij vervulling in het leven willen vinden. Zij zouden objectieve normen van goed en kwaad moeten erkennen die hun leven zouden moeten bepalen. En zij durven dit niet te doen.
Alles reduceren tot economie
Daarom ontwijken linkse mensen het probleem. Ze leven in ontkenning en dringen aan op economische oplossingen. Op die manier behandelen ze symptomen, geen oorzaken. Alles kan dan gereduceerd worden tot uitkeringen en rechten om geluk te kopen voor deze verwoeste levens. De schuld voor de problemen kan worden gelegd bij de buitensporige rijkdom, sociale structuren en zelfs de "starre" moraal van het traditionele gezin. Niemand zal gedwongen worden zijn of haar leven te veranderen.
Niet gezinsbeleid, maar gezinsbevordering
En de samenleving als geheel kan de illusie blijven koesteren dat alles goed gaat. Naarmate de samenleving en de moraal in verval raken, zullen zij leren leven met de steeds erger wordende gevolgen van een samenleving in crisis. Uiteindelijk zullen zij inzien dat er niet genoeg geld in de wereld is om de schade te herstellen die is aangericht door het verlaten van het gezinsmodel. Ondertussen zal er niemand zijn om de samenleving te redden van de progressieve "gezins"-beleidsmakers die de problemen alleen maar erger maken.
Dit artikel van John Horvat II verscheen eerder in het Engels op returntoorder.org
Laatst bijgewerkt: 6 september 2022 09:17