Hoe transradicalen de lhbt-beweging een nederlaag hebben toegebracht
Het Hooggerechtshof heeft zojuist de transgenderbeweging een nederlaag toegebracht met zijn uitspraak in de zaak United States v. Skrmetti. De uitspraak van 18 juni staat staten toe om ‘geslachtsveranderende’ hormonen en transitieoperaties voor minderjarigen te verbieden.
Geestelijke overwinning
Het was geen totale overwinning. De uitspraak staat sommige staten nog steeds toe om deze verminkingen bij kinderen te promoten. Het breekt echter het momentum van een beweging die had gehoopt haar passies de vrije loop te kunnen laten. Iemand heeft nee gezegd en de weg versperd na zoveel ja's. Deze gedeeltelijke overwinning en andere recente nederlagen wekken de indruk dat de beweging haar houvast heeft verloren. In de woorden van de advocaat in de Skrmetti-zaak was de beslissing om de zaak voor het Hooggerechtshof te brengen “een van de grootste fouten in de geschiedenis van het transactivisme”.
Alles in gevaar
De gevolgen van deze beslissing hebben onvermijdelijk ook implicaties voor andere aspecten van het “genderdebat”. ‘Trans’ is slechts één onderdeel van de lhbt-beweging. Voor het grote publiek worden alle letters als één enkele zaak gezien. Wanneer de transgenderbeweging wordt verslagen, komen dus alle verworvenheden van de hele lhbt-alfabetgroep in gevaar. Voor de christelijke oppositie is deze nederlaag een aanmoediging en een extra stimulans om te strijden tegen de tirannie van transgenders en de noodzaak van moraliteit te bevestigen.
Onverwacht succes
Wat deze ontwikkelingen zo bijzonder maakt, is dat ze onverwacht kwamen. Dit alles gebeurde op een moment dat de lhbt-beweging op het hoogtepunt van haar succes leek te staan in haar juridische en culturele strijd om haar afwijkende levensstijl aan het grote publiek op te leggen. De media, Hollywood, de academische wereld, de overheid en zelfs kerken waren allemaal bereid om alle obstakels die de goedkeuring in de weg stonden, uit de weg te ruimen. Uit peilingen bleek dat de sympathie voor de zaak toenam. Een paar jaar geleden zag het er nog rooskleurig uit voor de beweging. Nu staat wat eens zo zeker leek weer ter discussie – zelfs het homohuwelijk staat onder druk.
Te ver gegaan
De meeste waarnemers zijn het erover eens dat de transradicalen plotseling de publieke steun hebben verloren door vast te houden aan hun extreme agenda. Ze hebben alle regels van het sociale activisme overtreden door zich specifiek op kinderen te richten. Ze wilden niet wachten op de geleidelijke veranderingen die anderen vóór hen hadden doorgevoerd. Plotseling was een verborgen agenda niet langer verborgen. Het hele plaatje werd pijnlijk duidelijk. Ouders kwamen in conflict met leraren en opzichtige dragqueens, die erop stonden om pro-lhbt-boeken voor te lezen aan hun kinderen op school, zonder dat ouders zich hiertegen konden verzetten. Schoolmeisjes werden gedwongen om te concurreren- en kleedkamers te delen met verwarde jongens die wedstrijden wonnen en prijzen ontvingen dankzij hun oneerlijke toelating tot de competitie.
Verkiezingen
Bij de verkiezingen van 2024 schreven velen de extreme focus op transgenderrechten toe als een factor die had bijgedragen aan de nederlaag van de Democraten bij de algemene verkiezingen. De partij leek niet langer het volk te vertegenwoordigen, maar alleen een bepaalde demografische groep. Grote delen van het Amerikaanse publiek hadden er een hekel aan en verwierpen de overweldigende transpropaganda die gericht was op hun warenhuizen en hun biermerk.
Crisis in de gelederen
De crisis veroorzaakt paniek en verwarring in alle gelederen van de lhbt-beweging. Iedereen probeert uit te leggen wat er is gebeurd en de schuld te wijten. Linkse kranten zoals The New York Times haasten zich om excuses te verzinnen door “rechtse politici” en zelfs “bevooroordeelde berichtgeving in de media” (zeker niet hun eigen) de schuld te geven van de nederlaag. Veel activisten hebben terecht het gevoel dat deze nederlaag de deur opent voor meer.
Steun voor ‘pride’ daalt
Inderdaad, onmiddellijk na de Skrmetti-uitspraak deed het Hooggerechtshof uitspraak in de zaak Mahmoud v. Taylor. Deze belangrijke uitspraak over ouderlijke rechten geeft kinderen het recht om zich te onttrekken aan het verplicht lezen van lhbt-boeken op school, een praktijk die neerkomt op indoctrinatie. In 2025 trokken veel liberale bedrijven hun steun voor “pride”-evenementen in, terwijl andere bedrijven bang waren om net als Bud Light te worden geboycot. lhbt is in sommige kringen giftig geworden, zoals blijkt uit de sterk verminderde evenementen en optochten in juni.
Op zoek naar oorzaken
De meeste analisten, zelfs degenen die positief zijn, nemen geen genoegen met rechts de schuld aan rechts voor de ramp. Velen wijzen naar de toenemende radicalisering van transactivisten als reden voor de tegenslag. The New York Times Magazine (19 juni 2025) bracht een uitgebreid verslag uit over het juridische debacle, met een duidelijke vooringenomenheid ten gunste van transgenders. Het verwees plichtsgetrouw naar geslachtelijke verminkingen als “genderbevestigende zorg”. Elk voornaamwoord werd gecontroleerd om de “genderverwarring” van de hoofdpersonen weer te geven.
‘Terug in de tijd!’
Het essay deed er alles aan om de zaak Skrmetti af te schilderen als een nieuwe uitbreiding van fundamentele en onomkeerbare burgerrechten. Auteur Nicholas Confessore gaf zijn essay echter de titel “Hoe de transgenderrechtenbeweging op het Hooggerechtshof gokte en verloor” en moest daarmee toegeven dat transactivisten grotendeels verantwoordelijk waren voor de uitspraak van het hof, die “de beweging een generatie terug zou kunnen werpen”. Homoseksueel activist Andrew Sullivan schreef op 26 juni ook een lang opiniestuk in The New York Times met de titel “How the Gay Rights Movement Radicalized and Lost Its Way” (Hoe de homorechtenbeweging radicaliseerde en de weg kwijtraakte). Als onderdeel van de revolutie van gisteren hekelt hij de avant-gardistische shocktactieken van transactivisten, die volgens hem ook de homobeweging in gevaar brengen waarvoor hij zich zo hard heeft ingezet.
Lees ook: Het tij keert: transgenderpromotend biermerk zwicht onder conservatieve boycot
Een casestudy van een mislukking
Deze gedeeltelijke nederlaag van de transbeweging is een casestudy van wat er gebeurt wanneer activisten hun radicale agenda aan een onwillig publiek willen opleggen en te veel eisen. Dergelijke activisten maakten de fout om duidelijk te stellen dat hun doel was om de hele samenleving en moraal te veranderen. Ze bevestigden hun ontkenning van de menselijke natuur en de fantasie van een ‘genderfluïde’ wereld waarin iedereen zijn eigen identiteit kan creëren. Ze drongen de beweging, zelfs de meer gematigde elementen ervan, in deze ongemakkelijke positie om niet de radicale transdoelen te bekritiseren, maar alleen de buitensporige snelheid waarmee ze die nastreefden en de kracht waarmee ze die oplegden.
Activisme
Dergelijke verklaringen hielpen degenen die tegen het lhbt-programma streden, omdat ze kunnen beweren dat er een radicale agenda is, aangezien transactivisten geen moeite doen om die te verbergen. Conservatieven kunnen voorbeelden laten zien van activisten die deze agenda opleggen aan het publiek en zelfs aan kwetsbare kinderen. In dit geval erkennen activisten dat genderidentiteitstheorie de richting is die de beweging en de samenleving moeten inslaan, hoe impopulair die ook mag zijn. Zo onthult het radicalisme van trans-links zijn uiteindelijke plan. Degenen die Gods morele wet verdedigen, kunnen de woorden van de activisten tegen hen gebruiken en in de aanval gaan.
De menselijke natuur veranderen
Volgens activisten en sympathisanten zijn er drie redenen waarom de transbeweging heeft gefaald. De eerste reden was dat de transbeweging een revolutie teweegbracht die het begrip van seksualiteit veranderde. In tegenstelling tot eerdere homoseksuele activisten, die seksualiteit als een keuze presenteerden, daagden de nieuwe revolutionairen het idee van een rigide man-vrouw-binariteit uit en herinterpreteerden ze seksuele identiteit als een oneindig spectrum. Geslacht werd willekeurig en “toegewezen bij de geboorte”. Volgens Confessore waren de radicalen van mening dat “alle mensen het recht hadden om hun eigen geslacht te bepalen, ongeacht hoe ze zich kleedden of ze voor een medische transitie kozen”. Deze identiteit kon zelfs van maand tot maand of van dag tot dag veranderen, en de samenleving zou zich daaraan moeten aanpassen.
Marxisme
De activisten brachten een marxistisch idee in van de seksuele tweedeling tussen man en vrouw als een onderdrukkende (en zelfs racistische) structuur die moest worden afgeschaft. Andrew Sullivan merkt op dat transrevolutionairen beweren dat de zaak van lhbt+70 andere ‘genders’ één revolutie is, verenigd door ‘intersectionaliteit’. Het transgebeuren raakte verweven met alle linkse zaken, van ‘Black Lives Matter’ tot ‘Queers for Palestine’. De eenvoudige regenboogvlag is nu uitgebreid met een verwarrend spectrum van strepen en driehoeken die maar weinig mensen begrijpen of willen.
Verstikkend narratief
Deze zelfde activisten stonden erop dat dit revolutionaire perspectief het verhaal voor de hele samenleving zou worden, weerspiegeld in de wetgeving, onderwezen op scholen en toegepast in medische instellingen. Er werden geen uitzonderingen toegestaan. Iedereen die dit standpunt verwierp, kon verwachten te worden bestempeld als een fanaticus, een racist of een andere scheldnaam. Deze politisering en bewapening van seksuele identiteit was een aanval op de menselijke natuur en onderdrukte oppositie. Het was een belangrijke reden waarom de transbeweging mislukte.
Te vroeg
De tweede reden voor het mislukken was dat de transactivisten erop stonden af te zien van het beleid van geleidelijke verandering dat zo goed had gewerkt voor de homobeweging in haar langzame mars naar het homo-‘huwelijk’. Dergelijke tactieken kunnen tientallen jaren duren. De transactivisten waren ongeduldig en wilden nu ‘bevrijding’. Ouderwetse homoseksuele activisten bekritiseren de transbeweging omdat ze niet langzaam te werk gaat. Zulke abrupte standpunten veroorzaken reacties in het publiek die de hele beweging schaden. Ze beweren dat het beter is om het debat aan te gaan in een geest van dialoog in plaats van confrontatie. Het is beter om over toiletten te praten dan over het verscheuren van andermans kinderen. Het hoge tempo van de revolutie werkt averechts wanneer het publiek in een richting wordt gedreven die het niet op wil. Het is veel beter om de weg geleidelijk te effenen.
Het doel heiligt de middelen
Ten slotte volgde de transbeweging het beleid dat het doel de middelen heiligt. Het essay in The New York Times Magazine meldt dat transactivisten de noodzaak van geslachtelijke verminkingen bij minderjarigen presenteerden als een medisch dogma dat niet ter discussie stond. Het medisch bewijs tegen dergelijke behandelingen stapelde zich echter geleidelijk op, toen het ene na het andere Europese land zich terugtrok en beweerde dat ze schadelijk konden zijn voor jongeren. Ondanks het bewijs bleef de campagne voor deze behandelingen dubieuze medische bevindingen als feiten presenteren. De wetenschappelijke gegevens werden verdraaid om in een politieke agenda te passen. Zelfs de rechters van het Hooggerechtshof konden het gebrek aan wetenschappelijke nauwkeurigheid niet negeren. Een dergelijke houding, waarbij men wil dat iets waar is, heeft de neiging om een vrije discussie te onderdrukken. De heer Sullivan merkt op dat radicale activisten “niet trachten hun tegenstanders te overtuigen of met hen in discussie te gaan, maar hen demoniseren, intimideren of uitsluiten”.
Lees ook: De Engelse transgenderbeweging stort in na kritisch rapport over 'Dutch approach'
De ware aard van de strijd
Al deze factoren hebben bijgedragen aan de nederlaag van het transoffensief in de recente uitspraken van het Hooggerechtshof. Meer gematigde waarnemers zouden kunnen tegenwerpen dat de oplossing ligt in het overtuigen van de transradicalen om hun boodschap te matigen en rekening te houden met degenen die het niet met hen eens zijn. Ze moeten het tempo van hun programma vertragen, zodat iedereen geleidelijk tot een compromis kan komen. Maar zulke mensen begrijpen de aard van deze radicalen niet. Het echte probleem is dat de lhbt-beweging niet kan vertragen. Haar dynamiek is gebaseerd op de bevrediging van ongebreidelde driften. Haar radicale voorhoede zal nooit tevreden zijn en altijd meer willen, omdat haar activisten verslaafd zijn aan hun ondeugden en op zoek zijn naar paroxisme.
De revolutie kan niet stoppen
Er zal altijd weer een nieuwe letter van het alfabet bijkomen om een extremere en directere vorm van immoraliteit uit te drukken. De beweging zal altijd degenen onderdrukken die nee zeggen tegen haar eisen. Zij zal altijd revolutionairen uit het verleden die haar in de weg staan, afdanken. Dit is inderdaad een morele strijd gebaseerd op objectieve begrippen van goed en kwaad, niet op ingebeelde seksuele identiteit. De enige manier om deze strijd te winnen is door een morele wet te verdedigen die de beperkingen van de menselijke natuur erkent. Het is het aanbidden van een rechtvaardige, liefdevolle en transcendente God die een orde heeft geschapen die de mens vrij maakt en de mensheid deel laat hebben aan de genade die helpt de gevolgen van de gevallen menselijke natuur te overwinnen. Waar geluk wordt nooit gevonden in ongebreidelde hartstocht, maar in het kennen, liefhebben en dienen van de God voor Wie allen zijn geschapen.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org
Laatst bijgewerkt: 16 juli 2025 15:44
