De moord op Charlie Kirk bewijst dat inschikkelijkheid niet werkt en het uiterste punt van het liberalisme is bereikt, waar de woede van ongebreidelde passie vraagt om de ordening van vrijheid, morele wetten en geloof. (bronnen 1/2)
Is de moord op Charlie Kirk een keerpunt of een breekpunt voor Amerika?
De moord op Charlie Kirk dwingt de Amerikaanse natie om stil te staan en na te denken over wie we zijn, aldus de Amerikaanse publicist John Horvat II.
Het ging niet om Charlie Kirk
Er was een schokkende, koelbloedige, moord met voorbedachte rade – waarvan duizenden getuige waren, tijdens een evenement op een universiteitscampus in Utah en die door miljoenen mensen op sociale media werd bekeken – voor nodig om de aandacht van het publiek te trekken. Het spectaculaire karakter van deze moord dwingt ons om op zoek te gaan naar de diepere betekenis ervan. Veel mensen hebben geprobeerd het debat te reduceren tot de persoon Charlie Kirk en zijn standpunten. Hij was inderdaad een inspirerende conservatieve leider, die niet zonder controverse was. Zijn moord was echter iets groters. Het ging niet om Charlie Kirk. Het ging om wat hij vertegenwoordigde. Het ging ook niet alleen om de verdachte van de moord, Tyler Robinson, maar ook om wat hij vertegenwoordigde.
De tragische realiteit wordt bevestigd
We zagen een dramatische botsing van symbolen en modellen. De twee figuren vertegenwoordigen de twee kanten van het polariserende conflict dat Amerika beheerst. Nu moet worden gekozen welke weg in te slaan. Liberalen hebben een hekel aan het opdelen van zaken in twee tegengestelde kampen, omdat ze dit als een te simplistische voorstelling van zaken beschouwen. Niets, zo beweren ze categorisch, is zo zwart-wit. Maar per definitie moet elke gepolariseerde natie twee kanten hebben. Deze tweedeling weerspiegelt de tragische realiteit die door de gebeurtenissen in Utah wordt bevestigd.
Charles Kirk als menselijk symbool
Of je het nu leuk vindt of niet, Charlie Kirk was een menselijk symbool. Dat wil zeggen dat hij veel meer vertegenwoordigde dan de functies die hij bekleedde of de persoon die hij was. Symbolen overstijgen imperfecties of persoonlijke karakteristieken. Als symbool stelde hij een ideaal voor Amerika voor. Charlie Kirk was de archetypische Amerikaanse jongen. Hij was goedhartig, verzorgd, beleefd, openhartig en mannelijk. Zijn gedrag werd bepaald door een diep respect voor een morele wet en een sterk geloof in God. Hij symboliseerde wat je zou kunnen noemen de ‘Amerikaan van de tien geboden,’ een ideaal dat inhoudt dat iedereen zou moeten proberen te leven onder de mantel van Gods wet, gemotiveerd door liefde voor onze Schepper.
Lees ook: Nieuw eBook waarschuwt voor de invloed van pornografie op kinderen
Tyler Robinson als menselijk symbool
Aan de andere kant was Tyler Robinson ook een menselijk symbool dat zijn persoon en meningen overstijgt. Als iemand die naar verluidt een relatie had met een ‘transgender’ man die zichzelf een vrouw waande, zou hij de eerste zijn om toe te geven dat hij een tegengesteld archetype vertegenwoordigde, een archetype dat geen acht sloeg op de morele wet van God. Zijn ideaal was een regime van absolute vrijheid, zonder beperkingen voor wie dan ook, behalve voor die Amerikanen die het bestaan van God, Zijn hogere wet en de noodzaak van beperkingen voor de mensheid verkondigen. Hij symboliseerde een subcultuur van rebellie die we terugzien in recente schietspellen, vol duistere en satanische thema's. Net als de Bijbelse Kaïn bracht zijn woede tegen de morele wet Tyler tot het uiterste door iemand te vermoorden die het ideaal van die wet belichaamde. Voor Kaïn was dat zijn broer Abel. Voor Tyler was dat Charlie Kirk.
De rol van symbolen
Zo zijn de VS verwikkeld in een botsing van symbolen, goed en kwaad. Deze symbolen zijn belangrijk omdat ze verwijzen naar idealen waar mensen naar streven. Ze stellen modellen voor die nagevolgd kunnen worden. Ze maken onzichtbare idealen tastbaar, waardoor ze zielen tot actie aanzetten en als basis dienen voor maatschappelijke modellen. De radicale schok van de moord op Charlie Kirk dwingt ons na te denken over welk symbool Amerika moet vertegenwoordigen als het als natie wil overleven. Het dwingt ons een nog ernstiger vraag te stellen: is Amerika nog steeds één natie?
Een natie als bron van eenheid
Symbolen helpen bij het genereren van modellen voor de samenleving. In het geval van Charlie Kirk was dit model de christelijke natie. Een natie heeft eenheid. Een natie ontstaat wanneer een volk samensmelt tot een duidelijk onderscheidend geheel. Door een smeedproces dat vaak gepaard gaat met lijden, vormt de natie een culturele, sociale, economische en politieke eenheid waarin het doel niet het individuele welzijn van elk lid is, maar het algemeen welzijn van allen.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Uw maandelijkse gift geeft Gezin in Gevaar kracht om te strijden tegen de genderideologie en vóór Gods geboden en de kinderlijke onschuld. Elke euro versterkt onze missie. Word een vaste bondgenoot in deze strijd! Doneer maandelijks een paar euro en bescherm onze waarden. Uw trouw maakt het verschil – start nu!
Wat Charlie Kirk motiveerde
Sint-Augustinus definieerde een volk ooit als “een verzamelde menigte van rationele wezens die verenigd zijn door overeenstemming te bereiken over het delen van de dingen waar ze van houden.” De natie geeft aanleiding tot de staat, die het algemeen belang regelt. Regels zoals de Tien Geboden en morele gewoonten dienen als vangrails die orde en vrijheid waarborgen. We worden in staat om dit model in stand te houden wanneer we gemotiveerd worden door een liefde voor God die ons verenigt. Hoewel verre van perfect, was er een tijd dat Amerika een christelijke natie was en deze eenheid genoot. Dit model van een Amerika volgens de Tien Geboden is ongetwijfeld wat Charlie Kirk motiveerde.
Een verzameling zelfzuchtige individuen
Er is nog een ander model voor het organiseren van de samenleving, in tegenstelling tot het model van Sint-Augustinus van gezamenlijke liefdevolle idealen. Dit model prijst verdeeldheid en maximaal individualisme als de meest volledige uitdrukking van vrijheid en zelfverwezenlijking. Dit model vormt geen natie, maar een verzameling individuen die uitsluitend bijeenkomen om hun eigen belangen na te streven. Het lijkt op een coöperatie, een aandelenvennootschap waarin elke investeerder de ander negeert en alleen bezig is met zijn eigenbelang en winst. Elk persoonlijk belang, hoe bizar ook, is gelijk aan elk ander.
Een ontmoetingsplaats van individuele wilskrachten
In dit model wordt de samenleving gereduceerd tot wat filosoof Alasdair MacIntyre ‘niets anders dan een ontmoetingsplaats voor individuele wilskrachten’ noemde, ‘elk met hun eigen houding en voorkeuren, die de wereld uitsluitend zien als een arena voor het bereiken van hun eigen voldoening en die de werkelijkheid interpreteren als een reeks kansen om te genieten.’ Tegenwoordig is dit model bijna obsessief geworden. Samenwerking is slechts een middel om te overleven. De New York Times citeert presidentiële biograaf Jon Meacham, die zei dat hij hoopte dat de moord op Kirk niet tot wraak zou leiden, maar “ons eraan zou herinneren dat we moeten kunnen leven met mensen wier meningen we verachten, zonder onze toevlucht te nemen tot geweld.”
Lees ook: De "vrijheid" van de conversiewet komt vooral neer op dwang en christenvervolging
Naast elkaar bestaande haat is geen samenleving
Deze abnormale situatie kan niet het doel zijn. De vangrails of morele wetten die de orde handhaafden in het volksbeeld van Sint-Augustinus worden niet langer omarmd. In plaats daarvan, zijn de waanzinnige driften van verslavende hartstochten bepalend. Het samenbrengen van mensen die elkaars mening verachten, is dan ook een recept voor geweld. Bovendien is een situatie waarin naast elkaar bestaande haat wordt gevierd geen beschrijving van een samenleving, maar van een gekkenhuis, waar geweld de norm is en waar opzichters en hulpverleners voortdurend moeten ingrijpen.
Het liberale compromis
Lange tijd probeerde het liberalisme een middenweg te vinden tussen de overblijfselen van de christelijke samenleving uit het model van Sint-Augustinus en de moderniteit, die ongebreidelde vrijheid in naam van de vrijzinnigheid ontketende. Het liberalisme maakte van morele waarden persoonlijke meningen en verbande God uit het openbare leven. Het hoopte de krachten van de chaos te sussen met een geleidelijke afglijding naar het nihilisme.
Keerpunt of breekpunt?
De dood van Charlie Kirk bewees Amerika dat deze inschikkelijkheid niet heeft gewerkt. Het uiterste punt van het liberalisme is bereikt, waar de woede van ongebreidelde passie vraagt om de ordening van vrijheid, morele wetten en geloof. Er is geen weg terug. Er moet gekozen worden tussen twee symbolen en hun respectievelijke sociale modellen. Zal Amerika streven naar een situatie waarin deze uiterste liefdes elkaar haten? Of zal het een natie zijn waarin mensen verder kijken dan hun eigenbelang en de dingen vieren waar ze gezamenlijk van houden? Hoe dit conflict in de ziel van Amerika zich zal ontvouwen, zal bepalen of de natie zich nu op een keerpunt of een breekpunt bevindt.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org.
Laatst bijgewerkt: 23 september 2025 20:02