Altijddurende puberteit: de eindeloos uitgestelde volwassenwording
Sinds mensenheugenis klagen ouders over hun kinderen. De klachten verstommen meestal als de kinderen volwassen worden en zelf verantwoordelijkheid nemen. Met de huidige generatie lijkt er echter iets veranderd. Veel jongeren worden niet meer volwassen en lijken geen verantwoordelijkheid meer te kunnen of willen nemen.
Bij moeders pappot
De westerse samenleving wordt geconfronteerd met een volwassenwordingscrisis van jongeren die slecht voorbereid zijn om te overleven in een zeer onstabiele wereld. Eén op de drie jongeren tussen de 18 en 34 jaar oud woont nog bij zijn ouders thuis. Ongeveer 30 procent van alle studenten stopt na het eerste jaar met de studie. Uit een recent onderzoek onder universiteitsstudenten bleek dat een derde van hen geen samenhangende argumenten kon formuleren, niet kritisch kon nadenken en de kwaliteit en betrouwbaarheid van gepresenteerde gegevens niet kon beoordelen.
Overgangsrituelen uitgesteld
We zien dat de overgangsrituelen die het toetreden tot de volwassenheid markeren en vergemakkelijken, zoals verloving en huwelijk, worden uitgesteld of overgeslagen. Ook zijn de nieuwe generaties steeds minder betrokken bij politieke, religieuze of maatschappelijke aangelegenheden.
Volwassen doen versus volwassen worden
Deze verontrustende trend is te zien in het verschijnen van de uitdrukking "volwassen doen" (adulting). Dit nieuwe gebruik van het woord volwassen betekent niet dat men daadwerkelijk volwassen wordt. Het betekent alleen iets volwassens doen. Een jongeman die een dag op tijd op zijn werk verschijnt, kan beweren dat hij "volwassen doet". Hij neemt geen volwassen gewoonten aan, maar verlaat slechts even zijn eeuwige puberteit.
De verdwijnende volwassene
Deze nieuwe generatie van jonge mannen (en vrouwen) die “volwassen doen” wordt onderwerp van gesprek en debat. Er verschijnen artikelen en boeken over. Bijvoorbeeld een boek met de titel The Vanishing Adult: Our Coming-of-Age Crisis - and How to Rebuild a Culture of Self-Reliance (De verdwijnende volwassene: onze volwassenwordingscrisis en hoe een cultuur van zelfstandigheid te herbouwen). De auteur, de Amerikaanse Senator Ben Sasse, gaat in dit boek in op het probleem van de uitgestelde volwassenheid.
Grote passiviteit
Het probleem ligt niet primair bij de jongeren zelf. Er zijn ook veel voorbeelden van jongeren die wel volwassen geworden zijn en verantwoordelijkheden op zich genomen hebben, die verder gaan dan het "volwassen doen". Sasse wijst echter op een groeiende passiviteit die de jeugd naar beneden haalt op een schaal en duur die niet eerder in de geschiedenis is vertoont. Deze passiviteit is gebaseerd op een zachtere kijk op het leven, die in tijden van voorspoed gemakkelijk wordt gemaakt. Jongeren worden niet uitgedaagd om zich bezig te houden met die belangrijke spirituele zaken die uitmaken wat het leven de moeite waard maakt. Het idee van het opbouwen van cv's krijgt voorrang boven het opbouwen van karakter.
Zacht ouderschap
Het resultaat van dit proces is "zacht ouderschap". Kinderen hebben minder overgangsrituelen om grote gebeurtenissen in hun leven te markeren. De lijst van oorzaken van Sen. Sasse is heel bekend bij degenen die zich met opvoeding bezighouden: meer kinderen aan de medicijnen, meer schermtijd, meer pornografie, minder huwelijken, minder religie en gemeenschapsdeelname. Ze zijn ook intellectueel kwetsbaarder, minder kritisch en meer politiek correct.
Lees ook: De sublieme roeping van de moeder als hart van het gezin
De mislukking van het onderwijs
Het moderne onderwijs is een groot punt van zorg. Er is een gebrek aan visie en richting dat het onderwijssysteem achtervolgt, gebaseerd op de gebrekkige theorieën van John Dewey. Sasse, een voormalig universiteitsvoorzitter, klaagt over een onderwijsfabriek waarin studenten worden behandeld als radertjes in een machine. Hij geeft de voorkeur aan een organisch model waarin studenten als planten worden gekweekt. Het systeem gooit bakken met geld naar lapmiddelen voor de problemen, in de ijdele hoop dat het dan beter zal gaan.
Trucjes in plaats van vermogen om te leren
Scholen en studies reduceren alles steeds meer tot technieken (trucjes) en toetsbare kennis. Daardoor zijn de leerlingen het kritisch vermogen kwijtgeraakt dat hen helpt problemen buiten het gegeven kader op te lossen. Ze zijn niet langer gericht op het goede, het ware en het schone, maar eerder op een relativisme dat professor Brad Gregory van de Notre Dame Universiteit zo beeldend het "koninkrijk van whatever" noemt.
Doelgericht opvoeden tot volwassenheid
Studenten hebben het moeilijk om volwassen te worden, zegt Sasse, omdat "we geen helder doel hebben voor elk kind om volwassen te worden". In plaats daarvan is er een versnipperde benadering van leerstof "die eerder passieve dan actieve jongvolwassenen voortbrengt." Opvoeders zoals Sasse hebben veel ideeën om het probleem op te lossen. De meeste gaan over het op jonge leeftijd terugkeren naar de basis. Andere zijn verfrissend origineel omdat ze nieuwe problemen aanpakken die in het verleden onbekend waren. Er zijn manieren nodig om doelgericht op te voeden tot volwassenheid.
Doorbreek de generatie-getto’s
Sasse beveelt bijvoorbeeld aan om een einde te maken aan leeftijdssegregatie, de "getto's" waar jongeren alleen met leeftijdsgenoten omgaan. Iedereen heeft er baat bij als jongeren met volwassenen van verschillende leeftijd en ook met ouderen omgaan. De illusie van de eeuwige jeugd wordt makkelijker te doorbreken als jongeren in contact komen met de broosheid en zachte waardigheid van de ouderdom.
De eindigheid van het leven tonen
Evenzo moeten adolescenten weten over lijden, dood en sterven. Het helpt hen in te zien dat hun leven niet eeuwigdurend is. Kinderen al vroeg in hun leven leren hoe ze met lijden kunnen omgaan, roept vragen op over de zin en het doel van het leven. Door te leren hoe ze de dood onder ogen moeten zien, kunnen jongeren vervolgens nadenken over hoe ze goed kunnen sterven.
Hard werken en een nieuwe soberheid
Verscheidene andere suggesties hebben betrekking op het doen herleven van de Westerse arbeidsethiek. De waarde van ijverig leren werken kan niet worden onderschat. De harde leerschool van het werk op een boerderij, bijvoorbeeld, is meer waard dan zeeën van veilige ruimtes (safe spaces) op een universiteit. Sasse stelt een andere praktische manier voor om volwassenheid te bevorderen door minder te consumeren. Het onderscheid tussen willen en nodig hebben moet opnieuw gemaakt worden. Door het met minder te doen, bouw je karakter en krijg je een gevoel van voldoening.
Lees ook: Onderwijsinspectie doet een aanval op de onderwijsvrijheid
Opnieuw leren lezen
Gezinnen moeten een bibliotheek aanleggen met goede boeken om kinderen in contact te brengen met grote schrijvers en denkers. Door op jonge leeftijd leesgewoonten te creëren, worden kinderen geïnformeerde volwassenen. Deze suggesties zijn allemaal zeer nuttig en praktisch. Bezorgde ouders moeten ergens beginnen. Het probleem kan niet meer worden genegeerd.
Dieperliggende problemen aanpakken
De suggesties van Sasse gaan echter uit van een kader waarin het gezin intact is. Zij werken in gemeenschappen die nog functioneel zijn en waarin een sterke notie van God wordt bevestigd. Voor degenen die buiten deze steeds meer bevoorrechte positie vallen, zal een ommekeer zeer moeilijk zijn. In de volgende fase van het debat moet het zeer reële probleem worden aangepakt van het bereiken van diegenen die nauwelijks kunnen overleven in een disfunctionele samenleving. Op dit moment is er echter reden voor een feestje. Het probleem is benoemd, het gesprek over de noodzaak van volwassenwording is tenminste begonnen.
Dit artikel van John Horvat II verscheen eerder in het Engels op returntoorder.org
Laatst bijgewerkt: 6 september 2022 09:16