Radicale linkse groep: coronapaniek is perfecte tijd om gezin af te schaffen
Ik ben altijd dicht bij mijn familie geweest, maar de coronaviruspandemie en de vereiste ‘social distancing’ hebben me eraan herinnerd om ze niet als vanzelfsprekend te beschouwen.
Dankbaar voor gezinnen
Nooit meer zal ik "zomaar langskomen" bij mijn ouders zonder eraan herinnerd te worden dat het een zegen is om dat te kunnen doen. Mijn peuterdochter is het zo beu om haar verdere familie niet te zien, dat ze vaak eist dat we haar grootouders, tantes en ooms op video oproepen. Net als iedereen maak ik me zorgen over mijn bejaarde grootouders. Te midden van de paniek zijn velen van ons diepgaand dankbaar voor de gezinnen waar we mee gezegend zijn.
'Tijd om gezin af te schaffen'
Maar als je een bepaald soort progressief bent, biedt deze wereldwijde omwenteling een kans. Open Democratie, bijvoorbeeld, publiceerde deze week een essay met deze kop: "De coronaviruscrisis laat zien dat het tijd is om het gezin af te schaffen.”
Progressieve agenda
Het motto van Open Democratie is "vrij denken voor de wereld", en ik hoop zeker dat niemand voor die rotzooi betaalt. Maar het essay van de groep is een goede herinnering dat veel progressieven deze crisis zien als een kans om hun politieke agenda te bevorderen, vooral omdat grote delen van de bevolking op dit moment bereid zijn om massaal overheidstoezicht op hun leven te accepteren om de piek van coronabesmettingen af te vlakken en de ouderen en de kwetsbaren te beschermen. Deze crisis heeft ons geleerd dat onze gezinnen essentieel zijn en dat onze ouderen waardevol zijn, en ik hoop dat we deze lessen onthouden als dit allemaal voorbij is.
'Patriarchaal opvoeden'
Maar als je een van de clowns van Open Democratie bent, leidt de crisis je tot heel andere conclusies. Zoals het feit dat we "de mystificatie van de paar-vorm; de romantisering van de verwantschap; en de sanering van de fundamenteel onveilige ruimte die privé-eigendom is" moeten doorbreken. En waarom moeten we het idee van het huwelijk "overwinnen" en ophouden met het "romantiseren van de verwantschap", wat dat ook moge betekenen? Vanwege "de machtsasymmetrieën van het huishouden (reproductieve arbeid die zo geslachtelijk is) ... van het patriarchale opvoeden en (vaak) de instelling van het huwelijk". Men vraagt zich oprecht af wat de auteur van dit gebrabbel heeft moeten doorstaan om dergelijke verdraaide onzin te produceren.
'Thuis is onveilig'
Het thuis, zo informeert Open Democratie ons, is fundamenteel onveilig: "[q]ueer en gefeminiseerde mensen, vooral heel oud en heel jong, zijn daar per definitie niet veilig: hun bloei in het kapitalistische huis is de uitzondering, niet de regel. Daaruit volgt dat bij nadere beschouwing beide termen - 'sociale afstand' en 'onderdak' - even opmerkelijk lijken voor wat ze niet zeggen (d.w.z. wat ze veronderstellen en naturaliseren) als voor wat ze doen. Beschutting op welke plaats... en op wiens? Afstand van wie... of van iedereen behalve van wie?"
Misbruik
Het is duidelijk dat huiselijk geweld een enorm probleem is, en het trieste feit is dat sommige mensen zich gevangen zullen voelen in hun huis. Maar ik zou willen stellen dat de ineenstorting van het gezin heeft bijgedragen aan het misbruik in plaats van het te verminderen, en dat het idee om het gezin af te schaffen om huiselijk geweld op te lossen het probleem zou verergeren in plaats van het te verzachten. Maar volgens de Open Democratie is "de pandemie geen tijd om de afschaffing van het gezin te vergeten". In feite, zelfs wanneer huizen veilig zijn, theoretiseert de auteur, zijn ze nog steeds verschrikkelijk en moeten ze nog steeds worden afgeschaft:
"Zelfs als het particuliere nucleaire huishouden geen directe fysieke of mentale bedreiging vormt voor iemands persoon - geen huiselijk geweld, geen kinderverkrachting, en geen queer-bashing - is het gezin qua wijze van sociale reproductie nog steeds, eerlijk gezegd, [vloek]. Het geslacht nationaliseert en racet ons. Het normaliseert ons voor productief werk. Het laat ons geloven dat we 'individuen' zijn. Het minimaliseert de kosten voor het kapitaal en maximaliseert de menselijke arbeid (in miljarden kleine doosjes, elk – absurd genoeg – met een eigen keuken, micro-crèche en wasserette). Het chanteert ons om de enige bronnen van liefde en zorg die we hebben te verwarren met de omvang van wat mogelijk is. We verdienen beter dan het gezin. En de tijd van de corona is een uitstekend moment om te oefenen met het afschaffen ervan."
Gezin is de zonnige kant
Ik vermoed dat er net zo veel van Freud als Marx in dat alles zit, want de logica ontgaat mij van de poging om een pandemie in te dammen door ons te collectiviseren en te verplaatsen naar grote groepshuizen. Misschien ontsnapt die logica de auteur ook wel, want ik zie dat dit essay lang over het afschaffen van dingen gaat en kort over wat er precies voor in de plaats komt. (Slimme marxisten blijven altijd vaag over de details.) Maar ik denk dat deze crisis, wat het ook brengt, precies het tegenovergestelde zal doen van wat de progressieven bij Open Democratie hopen. Ja, er doen zich werkelijk tragische situaties voor. Maar voor de meesten van ons zijn onze gezinnen de zonnige kant van dit alles. Proberen uit te zoeken waar dit alles heen gaat en plannen maken voor de toekomst is stressvol, maar dat kan allemaal verdwijnen op het moment dat je twee-jaar-oude aan je mouw trekt en zegt: "Hé, papa. Wil je even knuffelen?" (Jonathon van Maren, LifeSiteNews)
Laatst bijgewerkt: 28 november 2023 08:52