Mozes breekt de tafelen van de wet. Gravure van Gustave Doré.
Kunnen goddeloze leiders vrome mensen vertegenwoordigen?
Recente verkiezingen in Nederland, Zweden, Italië en Argentinië hebben overwinningen opgeleverd voor een nieuw type conservatieve leider, gebaseerd op een onjuiste vooronderstelling: sommige christenen geloven dat de enige manier om tegen goddeloze en immorele tijden te vechten is met goddeloze leiders die geen gevestigde religie praktiseren en geen vaste regels volgen.
Conservatieve buitenbeentjes
Alleen deze buitenbeentjes die weten hoe ze moeten navigeren in ruwe, goddeloze wateren kunnen wanhopige christenen adequaat vertegenwoordigen. De nieuwe leiders beweren (volkomen terecht) dat het systeem kapot is en concluderen daarom (volkomen ten onrechte) dat alle oude regels abrupt gebroken kunnen worden om radicale verandering teweeg te brengen. De krachtige aantrekkingskracht van deze shockpolitiek heeft het discours van veel verkiezingen veranderd. De gravitas, de serieusheid van het burgerlijke debat is verdwenen. Het politieke theater is brutaal, grillig en dramatisch. Deze brutale leiders accepteren weinig beperkingen; ze respecteren geen normen. Ze leven in een postmodern verhaal dat losstaat van traditie, waar alles mogelijk is, maar niets zeker.
Persoonlijke levens in wanorde
Het persoonlijke leven van veel van deze ontwrichtende publieke figuren kan grofweg goddeloos genoemd worden omdat traditionele moraal of doctrines hen niet in toom houden. Het hebben van conservatieve standpunten over een paar belangrijke kwesties is genoeg om hen kampioenen van rechts of zelfs "extreem rechts" te maken. Ze kunnen liberale standpunten innemen over belangrijke morele kwesties zoals abortus of de lhbtq-agenda die vaak ondergeschikt worden geacht aan economische en politieke zaken.
Religie als ‘identiteit’
Voor velen van hen is religie veel meer een culturele identiteit dan een middel tot heiliging. Daarom gebruiken ze christelijke symbolen en retoriek om hun zaak te bevorderen. Voor het grootste deel belijden deze leiders echter niet het christelijke geloof en hebben ze de neiging om agnostische, esoterische of zelfs heidense overtuigingen te omarmen. Matthew Rose schrijft in zijn boek A World After Liberalism: Philosophers of the Radical Right, een lijst van de vijf belangrijkste denkers die veel van deze leiders en hun volgelingen hebben beïnvloed. Geen van deze denkers is christen; de meesten zijn heidens. Julius Evola was een "schilder, occultist, bergbeklimmer, seksuoloog en onbetrouwbare geleerde van Oosterse religies". Een andere denker, William Francis Yockey, beweerde "een heiden en een polytheïst" te zijn. Alain de Benoist schreef in 1981 zelfs een boek getiteld On Being a Pagan.
Soms gevechten winnen maar altijd teleurstellen
Met zulke denkers die de beweging beïnvloeden, is het niet verwonderlijk dat kandidaten een eclectisch moreel profiel hebben. Een kandidaat kan bestempeld worden als een wietrokende, abortus tolerante, LGBTQ+ vriendelijke samenwonende millennial die in het occulte zwemt en toch beschouwd worden als een paladijn van de christelijke zaak. Wat mensen aantrekt in de beweging is de toewijding om terug te keren naar een stabiliteit die iedereen in staat stelt een beheerst of onbeheerst leven te leiden. Daarom verzetten ze zich tegen het socialisme wanneer het vrijheid, privébezit en een nationale manier van leven beperkt.
In beste geval: huurlingen
Deze belofte van materiële stabiliteit en vrijheid trekt alle christenen aan die terecht socialisme, illegale immigratie, genderideologie en de woke-agenda afwijzen. Op die manier kunnen deze goddeloze leiders vaak resultaten behalen die in het voordeel zijn van een christelijke agenda. Ze kunnen gevechten winnen die ten goede komen aan de christelijke doelen die ze niet belijden. Hierin moeten ze worden geprezen. Maar goddeloze leiders zullen christenen altijd teleurstellen. Hun focus is niet gericht op christelijke deugdzaamheid. Er kan niet op hen vertrouwd worden om de christelijke ideeën en moraliteit te verdedigen die zij niet in praktijk brengen. Sommige van deze figuren kunnen linksliberalen doen beven, maar zij zullen in het beste geval huurlingen voor de goddelijke zaak zijn.
Een nieuwe klasse leiders
Er is dus een nieuwe klasse van goddeloze populistische leiders aan het ontstaan die beweert de zaak van vele Christenen te vertegenwoordigen. Ze zijn te vinden op alle niveaus met verschillende graden van passie en intensiteit. Dit nieuwe rechtse leiderschap is echter in toenemende mate postchristelijk. Tobias Cremer schrijft in zijn rijke boek The Godless Crusade: Religion, Populism and Right-Wind Identity Politics in the West, dat deze nieuwe rechtse beweging kan worden gekarakteriseerd als "een goddeloze kruistocht waarin het christendom wordt omgevormd tot een seculier 'christendom'." Het is "in toenemende mate onafhankelijk van de christelijke praktijk, overtuigingen en instellingen van de Kerk."
Alles wordt schijn
Het gevaar van een dergelijk politiek toneel is dat het de inhoud van het debat uitholt. Alles wordt gereduceerd tot simulacra - louter beelden en voorstellingen. Aan de goddelozen wordt de missie toevertrouwd om een christelijke zaak te bevorderen zonder Christus of om een morele kruistocht te voeren zonder het kruis. Mensen blijven achter met een omhulsel van identiteitspolitiek en nationaal eigenbelang als er geen kernovertuigingen zijn. Het bevordert een Nietzscheaans perspectief waarin alleen macht ertoe doet en bepaalt.
Weigering kern aan te pakken
Deze oppervlakkigheid staat voor een weigering om de onderliggende oorzaken van de huidige crisis aan te pakken (zoals zonde). Het kan de diepgaande problemen niet aanpakken die de postmoderne ziel, die zoekt naar betekenis en doel, teisteren. Zo'n regeling is gedoemd om op de lange termijn te mislukken. Impliciet in de heerschappij van de goddeloze leiders is de insinuatie dat iemand die goddeloos is de christelijke zaak niet goed kan vertegenwoordigen. Net als Nietzsche stelt deze opvatting dat christelijke deugd, hoffelijkheid en naastenliefde zwakheid vertegenwoordigen in plaats van kracht. Het impliceert dat alleen menselijke, niet goddelijke, middelen tellen in een sterk seculiere samenleving. Gods hulp hoeft niet gevraagd of verwacht te worden.
Zoektocht naar Wijsheid
Deze visie stelt dat de goddelozen alle voordelen hebben. Een authentiek christelijk perspectief wordt beschouwd als een nadeel in een seculiere samenleving. Het wordt het best vaag verwoord en discreet overboord gegooid wanneer dat nodig is om tegemoet te komen aan de goddeloze sector die de conservatieve zaak nog steeds een warm hart toedraagt. Dergelijke conclusies zijn volledig onjuist. Degenen die deze aanhangen verraden een onwetendheid over de aard van christelijke deugdzaamheid en een inflatie van de waarde van goddeloze ambitie.
Goed en kwaad
Godvruchtige leiders zijn het meest geschikt om met een goddeloze wereld om te gaan. Van hen kan verwacht worden dat ze christelijke wijsheid nastreven, waarbij ze de eerste oorzaken van dingen onderscheiden en daarom de juiste acties kunnen ondernemen en geen lapmiddelen. Ze zullen de deugd van standvastigheid nastreven, standvastig zijn in het verdedigen van morele principes en niet wispelturig buigen voor publieke sentimenten. Godvruchtige leiders zullen de dingen in het perspectief van goed en kwaad plaatsen. Ze zullen rechtvaardigheid combineren met barmhartigheid, begrip met liefdadigheid en autoriteit met welwillendheid. Ze zullen hun toevlucht nemen tot God en zijn genade zoeken, wetend dat het zielen in staat stelt om dingen te doen die de menselijke natuur te boven gaan.
Goddelijke leiders zijn beter geschikt om te regeren
De beste vertegenwoordigers van de christelijke zaak zijn dus godvruchtige leiders. Zij zullen de goede zaak niet verraden. Hun wijsheid gaat alle listen en listen van de goddeloze vijand ver te boven. Door met God samen te werken wordt alles mogelijk en zeker. Alle statistieken wijzen uit dat gelovigen beter geschikt zijn om te regeren dan goddelozen. Hun belangeloze dienstbaarheid maakt het waarschijnlijker dat ze herinnerd zullen worden voor hun goede daden en welwillendheid. Een gelovige leider zijn is echter veel moeilijker dan het gemakkelijke pad van goddeloze ambitie, vooral in deze tijden. Er is moed voor nodig om je als kandidaat te onderscheiden door deugdzaamheid en het belijden van je geloof. Het publiek moet er ook van overtuigd worden dat het goddelijke pad, hoewel moeilijk, de beste manier is om echte oplossingen te vinden. Eén manier om dit te bereiken is het vernietigen van de mythe van de ongelovige leider als de best mogelijke vertegenwoordiger van de gelovige. Zoals alle goddeloze paden kan dat niet goed aflopen.
Dit artikel is eerder verschenen op tfp.org.
Laatst bijgewerkt: 30 december 2023 05:51