De echte oorzaak van de krapte op de woningmarkt
Gezinnen kunnen steeds moeilijker aan een woning komen. De vraag naar huizen stijgt gestaag, terwijl het aanbod achterblijft. Dat drijft de huizenprijzen op: van gemiddeld 213.000 euro in 2013 naar 335.000 in 2020. Te hoog voor veel starters en jonge gezinnen. Die vissen steeds vaker achter het net.
Perfect storm
Hoe zijn we in deze situatie gekomen? Woningmarktexperts spreken van een perfect storm van prijsopdrijvende factoren. Neem de rente, die door de Europese Centrale Bank zo laag gehouden wordt dat sparen feitelijk geld kost. Daardoor beleggen Nederlanders hun spaargeld liever in vastgoed. Vastgoedfondsen kapen woningen weg voor de neus van starters en verhuren ze vervolgens voor exorbitante prijzen. Nog een factor is de extra belasting die de overheid is gaan heffen bij woningcorporaties, die daardoor minder sociale huurwoningen kunnen bouwen. En zelfs als zij bouwen, is het lastig om bouwvakkers te vinden. Veel vaklieden zijn uit de sector vertrokken tijdens de economische crisis van begin jaren 2010.
Klimaatideologie
Andere factoren zijn uitgesproken ideologisch. De regering heeft afgelopen jaren een rits aan klimaatakkoorden gesloten die de overheid met handen en voeten binden aan allerlei uitstootreducties. Zo moet de CO2-uitstoot radicaal verminderd worden. CO2 stimuleert de groei van veelvoorkomende flora in Nederland, maar is voor een deel van de zeldzame planten een bedreiging. Dat is acceptabel als je weet dat Nederland nu eenmaal een land is van stedenbouw en landbouw. Klimaatideologen houden echter vast aan een ideaalbeeld van Nederland als botanische tuin, waar burger en boer op de tweede plaats komen.
Massa-immigratie
Een andere ideologische factor is de massa-immigratie. Elk jaar komen er, dankzij het lakse grenzenbeleid van de regering, tienduizenden migranten bij. Die moeten gehuisvest worden. In de toebedeling van sociale huurwoningen krijgen deze nieuwkomers voorrang op autochtone Nederlanders, die vaak al vijftien jaar op de wachtlijst staan. De kans dat de migranten doorstromen naar de vrije huur- of koopsector is nihil, aangezien de meesten op een laag inkomensniveau blijven. De extra financiële last die zij vormen voor de Nederlandse samenleving wordt afgewenteld op de hardwerkende burger die daardoor nog minder te besteden heeft aan huisvesting.
Lees ook: 9 schokkende voorbeelden van seksuele indoctrinatie in schoolboeken
"Bouwen, bouwen, bouwen"
De situatie is nu zo erg dat tienduizenden Nederlanders feitelijk dakloos zijn. Ze slapen bij vrienden op de bank of verblijven permanent in een vakantiehuisje. De roep om harde maatregelen zwelt aan. Links en rechts worden plannen gelanceerd om rust te brengen op de woningmarkt. Zoals het verplicht maken dat je als koper zelf in het huis gaat wonen. Dat zou vastgoedbeleggers een hak zetten, waardoor starters meer kans maken. VVD, ongehinderd door het feit dat het al elf jaar Nederland regeert, hamert bij monde van Tweede Kamerlid Daniël Koerhuis op “Bouwen, bouwen, bouwen”. Massaal bouwen moet het zwaard worden waarmee Alexander de Grote de onontwarbare Gordiaanse knoop doorhakte.
Groei aantal huishoudens
Eén factor blijft in het maatschappelijk debat buiten beeld. Dat is de grote groei van het aantal huishoudens. In de afgelopen zestig jaar is de bevolking van 11,4 naar 17,4 miljoen gestegen, maar het aantal huishoudens van 3,2 naar 8 miljoen. Steeds vaker bestaan die uit een stel zonder kinderen of een alleenstaande. Hun toename is een gevolg van de seksuele revolutie. Die promoot alles wat gezinsvorming ondermijnt: echtscheiding, pornografie, anticonceptie, homoseksualiteit en losse relaties. De seksuele revolutie heeft het stichten van een gezin gereduceerd van maatschappelijk gedragen ideaal naar slechts één van de vele levensstijlkeuzes. Een keuze die eigenlijk onwenselijk is, want kinderen vergroten je ecologische voetafdruk. Dit is de eigenlijke perfect storm die aan de basis ligt van het woningmarktprobleem.
Van uitstel komt afstel
De woningmarktproblematiek werkt als een boemerang op de afbrokkeling van het gezin. Een jong stel dat geen sociale huurwoning kan krijgen door de concurrentie van gescheiden singles die al twintig jaar ingeschreven staan, zal het krijgen van kinderen uitstellen. En van uitstel komt steeds vaker afstel. Al dan niet gedwongen, omdat een vrouw met vijfendertig jaar nu eenmaal veel minder vruchtbaar is dan met vijfentwintig jaar. De tendens van kinderloosheid zet door. Voor de toekomst van onze samenleving een groter probleem dan het woningtekort. Want zelfs als we hele wijken uit de grond stampen, wat hebben we er dan aan als de kinderkamers leeg blijven en de speeltuinen ongebruikt?
Laatst bijgewerkt: 23 augustus 2021 06:46